Arbeid som vises

I vinter var det kaldt, og vi fyra mykje med ved. Så mykje at vi måtte ha meir ved no. Det passa jo berre sånn passe at den vart levert den laurdagen vi skulle feire 50årsdag, og veka etter var fullbooka og vi skulle vekk i helga. Men den vart lagt under tak, og mannen rakk faktisk å bære ein del i bua sist veke. Men mesteparten litt framleis i carporten, så bilen står ute. 

Kan det vere difor bilen sutrar og tente ei varsellampe igår? Det er tross alt regn og haustkalde netter for tida, og det oppleves sikkert surt å måtte stå i friluft. No har eg omsider fått tak i verkstaden, som ikkje kunne seie noko om kva dette betyr, kva det kostar eller j´kor lang tid det vil ta å reparere, og eg kjenner lommeboka tømmest og eg blir mindre glad i bilen.

Idag er det fridag, og eg hadde planene klare. Tur i skogen, handle mat, kanskje lunsj på kafe. Ute regnar det, det har det gjort sidan eg vakna klokka sju, endå Yr seier det er opphaldsvær og gløtt av sol. Det regnar jamnt og trutt! Å sykle til skogen kom langt ned på lista. Så såg eg at i carporten ligg det ved. Mykje ved. Den skal ikkje ligge der. Den skal inn i bua, og stablast opp.

Mykje av det eg gjer til dagleg, vises ikkje så lett. Eg ser på bakteriar som er bittesmå, eg skriv brev som blir sendt elektronisk, eg lagar mat vi et opp og klesvasken blir skitten rett etter at den er rein. Akkurat det plagar meg lite til vanleg, men når eg gjer noko som vises, så er det litt fint. 

Idag har eg stabla eit la med ved! Trur det tel som trim. Og det er fint å sjå på det ein har gjort!

Noko som vises!

(I år bakte eg forresten brød, det visest ei stund, heldigvis. Og luktar godt! Ved luktar også godt.)