Fødedag

Anne Lindmo lanserte fødedagen på Facebook for ei stund sidan, og idag føler eg for å feire den litt. (men eg klarer ikkje linke til innlegget på Facebook, så det må du søke opp sjøl) Jada, junior fyller 22 år, men jammen gjorde eg ein jobb!

Då eg kjente at noko var i ferd med å skje på kvelden den 22.oktober for 22 år sidan, vart eg litt forvirra. Det var ei veke igjen til termin, og var det ein ting eg hadde lært i løpet av dette mitt første svangerskap var det at ingen føder før tida! (men spør meg gjerne om min andre fødsel...den kom ikkje før termin) Mannen bakte brød, og sidan vi viste at dette skulle ta si tid, bakte han ferdig, snakka med bror sin på telefon "Neida, her er alt roleg"; sa mannen, medan eg låg over armlenet på sofaen og tok tida på veene. Det var forsåvidt roleg, det gjekk ikkje lynraskt. Svogeren min ante fred og ingen fødsel, og det var planen vår. Ingen viste noko då vi tok med oss bagen og reiste på sjukehuset rundt midnatt.
Funfact: dette var i gamle dager, og vi hadde ikkje mobiltelefon(vi kjøpte ein då vi skulle kjøre 35 mil på julebesøk, eg syns det var veldig rart å ha mobil og ringte aldri slik at nokon såg det. Eg har endra meg, for å seie det slik). Men vi hadde nyinnkjøpt kompaktkamera, med ferske batteri og ny film.

På sjukehuset fekk vi rom, og ting gjekk heller sakte framover, mannen prøvde sove i ein stol og eg veksla mellom dusj og seng, lite kvile i noko som helst. Mannen masserte ryggen og trøsta og oppmuntra, og innimellom syns eg både han og jordmor var heller dumme og håplause. Men eit vagt blaff av fornuft gjorde at eg ikkje sendte dei på dør. Å vere medhjelpar til ein fødsel kan ikkje vere så greit! Det var jordmor og jordmorstudent og ein eller annan gong var det ein lege innom, alle var opptekne av god folkeskikk og handhelsa. Akkurat det var litt vekk-kasta, eg huskar lite av det. Utpå morgonen var det vaktskifte, og ny jordmor og legestudent -og eg huskar endå mindre anna enn at eg syns det gjekk sakte, eg var trøytt, at lystgassen ikkje virka/eg ikkje klarte bruke den og at petidin, den gong eit vidundermiddel, ikkje var greit. Petidin gjekk ut av bruk ganske snart, for dei stakkars babyane var sløve etter fødsel.
Tilslutt kom junior, litt sliten og blå, men han kom seg fort. Den kloke, fine, flotte legestudenten sa at dette var det finaste barnet ho hadde sett (det var vel hennar første fødsel, men pytt) og slikt gleder ei nybakt mor å høre.

Klokka 10.34 var han der, arvingen, den førstefødte, han vi både kjente og ikkje kjente. Ein fin fyr, mørkt hår, store, mørke auger og litt gulsott(som gjorde han gylden i huda) Ein liten kar som slett ikkje hadde tenkt å sove bort tida. Som ville ligge tett inntil, som fekk det, for han var den nye sjefen. Det er ei av dei hendingane som har snudd mest opp ned på livet mitt! Sove? "MAT" sa junior. Ut på tur? Bleieskift først. Sove? Nei, selskap er artigare. Og så vidare...

Han hadde gitt meg si første vakenatt. Det har vorte fleire med åra, både med "nattmatservering" og med venting på at han skal kome heim. Eg var sliten, og det er vel denne jobben eg syns eg kan feire litt idag! Sjølvaste fødedagen! Trur det blir dessert.

Sidan vi ikkje hadde mobiltelefon, fekk ingen vite noko før mannen tusla seg heim etterkvart, og kunne ringe frå fasttelefonen. Det var ingen bildemeldingar, inga oppdatering på Facebook og ikkje fødsel bilde for bilde på Snapchat, sikkert like greit.

Denne karen er no over 1.90 høg, breiskuldra, aktiv, søv lite (framleis) og kjekk kar. Naturlegvis!

Jubileumsåret

Når ein fyller 50, er det berre rett og rimeleg å feire! Eg (eller vi då, mannen og eg feira saman) har til og med hatt to feiringar. Supert! Så kjem alle vi kjenner som er på vår alder, vi har feira fine folk både her og der dette året!

Men så har det hopa seg opp med andre feiringar også. Eg har hatt same arbeidsgivar i 25 år, noko som nok er litt uvanleg i våre dagar. Jobben har derimot forandra seg mykje! Det er lite som minner om dei oppgåvene eg fekk 1.august i 1993. Og 25 år vart markert med krystallvase og blomster.

25årsblomster i 25årskrystallvase

Så vart eg feira på 50årsdagen på jobben. Med snittar og kake og tale og gåver. Stas!

Det er 30 år sidan eg var russ! Den feiringa fekk eg ikkje med meg, for då var eg i Italia (forsåvidt ein fin tur!) På ein måte kan eg forstå at det er ei stund sidan eg var russ, men 30 år?!

Forrige veke feira vi sølvbryllup, og med tanke på all anna feiring og tillaging av selskap i år, gjekk vi to ut og åt treretters middag saman. Heilt utan gjester. Dagen før kom gutane på middag, så då tvinga vi gjennom felles albumgjennomgang. Det var litt rart! Så mange kjente og kjære som ikkje er her lenger, som var med og feira oss då. Litt lystigare er det å sjå kor vi alle har vorte eldre, frå små tantebarn i penkjole eller dress, til ein sjøl som heller ikkje er så blottende ung lenger...

Ungt brudepar

Og i helga møttes ein del av oss som var ferdige bioingeniørar frå Ullevål Bioingeniørhøgskole i 1993. Berre ørlite eldre, men like spreke! Ein fin kveld med god tid til å prate, mimre, sjå bilder (for ein hårsveis vi hadde i -93) og ete god mat.

Eg gløymte å ta bilder på festen, så de får nyte eit bilde av meg frå
studietida. Trur dette er frå då vi gjorde forsøk til oppgåveskriving.

Eg tok tog til og frå Oslo, og har hatt god tid til å nyte utsikta, lese og reflektere over det som har skjedd på 25 år. For sjøl om vi såg bilder og vi huska godt og kjente oss igjen, så er dei ytre rammene veldig endra! Det er barn og huslån og jobb og etterutdanning og kolegaer og gamle foreldre. Livet er ikkje ein hybel, ei kanne te og pensum lenger! Det som kjentest som veldig stort då, er meir småting no. På den andre sida, tok vi mange valg då, som har prega livet etterpå.

Livet altså, det er det som skjer medan du spring rundt og vaskar klær og prøvar rekke jobb og ein konsert med junior og toget på veg til foreldrebesøk!

50 år og like blid!

50årsdagen kom og gjekk, og eg er mykje den same! (heldigvis og litt overraskande)

Mannen og eg inviterte til felles feiring, med vener, naboar, kollegaer. Vi fekk ein bra fest, så bra at eg har ikkje eit einaste bilde frå festen!
Men vi hadde god mat, fine gjester og nok kaker. Både eg og mannen heldt tale, og vi hadde bedt om hjelp til underhaldning. Det fekk vi! Alltid litt usikkert kva ein får, naturlegvis, men jammen er vi heldige. Naboane hadde skrive sang, med fine ord om både dei og oss. Mine venninner stilte i redningsvestar, og eg fekk både bok og redningsvet og hønsenetting! Og det er ikkje tvil om at dei kjenner meg, både kjolekjøp, skointeresse og diverse anna vart nemnt. Kompisane til mannen hadde dikta sang, og veit også kvar skoen trykker. Så kjærleg som berre vener kan påpeike det. EIn jaktkompis spela ein nydeleg vals på torader, og vi hadde kahoot og bilder. Innimellom åt vi, både middag og kaker. Eit raust kakebord, men jammen gjekk kakene unna.

Litt bordpynt og eit kjolebilde har eg.

Sjølve 50årsdagen var arbeidsdag, og mannen sto opp og laga frukost til meg. På jobb var det lunsj med snitter og kake, blomster og gåve og fine ord. Super dag. På kvelden kom ei venninne på middag, og ein roleg kveld med prat og mat var perfekt avslutning på alle feiringane i år.

Blomster fra jobben

Anbefaler alle å feire skikkeleg! Det er så triveleg å samle folk ein kjenner, få gode ord og ha ein fest, rett og slett. Treng jo ikkje vere 50årsdag, det kan vere ein sommarfest, haustfest eller vinterfest.

Eg avslutta talen til mannen med dette diktet, for vi feira jo sølvbryllup også, litt på forskot:

du og jeg

er ikke bare flaks

eller tilfeldigheter lenger

vi var det i starten

men nå

er vi stein på stein

steg for steg

unge for unge

ikke noe livet bare

rasket sammen på slump

akkurat

Trygve Skaug

Planlegging

Du veit når du planlegg noko, og finn ut at du har god tid?
Kva er lett å gjere då?
Planlegge ferdig eller utvide spekteret med ting som kan/bør/må/skal gjerast...

Prosjekt bordkort for eksempel, kan utvidast...

Gjett to gonger!

On the road again

Vi skal på tur igjen. Og vi skal feire. 

På mystisk vis er det tid for jubileum. 50 år, er ikkje det gamalt folk?! Det er rart å bli 50 (men altså, det er vekevis igjen til eg blir 50! Medan mannenn vart det for vekevis sidan), for det høyrest vakse og ordentligt ut, og eg kjenner meg ikkje slik... Men det er eit høve til familiefest, og det skal vi ha!

Eg har ei indre hurpe og husmor som slår til når det nærmar seg feiring...på godt og vondt. Men no byrjar eg tru vi kjem i mål, mat er bestilt, kake, bordpynt, gjester kjem, været lover bra. Qui er snart ferdig, mannen har plukka ut mengder med bilder.

Og eg har gamal kjole og nye sko!

On the road

Dei siste tre helgene har vi kjørt til sammen 3000 km. I vekene mellom har vi vore på jobb...
3000 km er ca Trondheim-Nordkapp-Trondheim.

Vi har feire 50 års dag og besøkt svigerinne. Vi har feira St.hans, besøkt svigers og foreldre og feira 60årsdag. Vi har feira 50årsdag, besøkt svigerinne, møtt studiekompis av mannen og vore i begravelse. Det har vore verdt kvar time i bil og kvar kilometer.

50, 60, 70, 80 til og med 110 sone har vi køyrt! Smale vegar, nye vegar, gamle vegar. Det har gått bra. Men yrkessjåfør blir eg aldri! Vi har sett fjell og fjord og skog og skog og skog og møtt så mange bra folk. Vi har gått tur, bada og nytt sola. Elg. Solnedgang (men ikkje med elg) Ete is.

Men no skal det bli godt med nokre bilfrie dagar!

Veke 26 / høgdepunkt

Eg trur eg held meg til høgdepunkt denne veka.
Og eg vel to høgdepunkt, som begge var i helga.

Vi skulle til Romsdalen, og det var St.hansaften på laurdag. Ein dag for bål og grilling. Eg såg på værmeldinga, og den lova både regn og vind og lave temperaturar. Mannen snakka stadig om grilling og bål i fjøra. Kona var skeptisk! Vi køyrde frå Trondheim i pøsregn, det var kaldt og det var nysnø langt ned i fjella vi køyrde forbi. Laurdag kom, det var stadig fare for sol, det regna ikkje og det var ikkje så kaldt som lova. Det vart bål! Og grilling. God mat, triveleg selskap, ein skikkeleg midtsommarkveld!

St.hansbål

På søndag feira vi storebror sin 60årsdag. Det var nok ein fin dag, med god mat og triveleg selskap. Eg traff mange eg sjeldan ser, og som alltid, det er godt å ha familie!

Og her er eg og bror, for ca 49 år sidan. Ein storebror som passa på!