Fødedag

Anne Lindmo lanserte fødedagen på Facebook for ei stund sidan, og idag føler eg for å feire den litt. (men eg klarer ikkje linke til innlegget på Facebook, så det må du søke opp sjøl) Jada, junior fyller 22 år, men jammen gjorde eg ein jobb!

Då eg kjente at noko var i ferd med å skje på kvelden den 22.oktober for 22 år sidan, vart eg litt forvirra. Det var ei veke igjen til termin, og var det ein ting eg hadde lært i løpet av dette mitt første svangerskap var det at ingen føder før tida! (men spør meg gjerne om min andre fødsel...den kom ikkje før termin) Mannen bakte brød, og sidan vi viste at dette skulle ta si tid, bakte han ferdig, snakka med bror sin på telefon "Neida, her er alt roleg"; sa mannen, medan eg låg over armlenet på sofaen og tok tida på veene. Det var forsåvidt roleg, det gjekk ikkje lynraskt. Svogeren min ante fred og ingen fødsel, og det var planen vår. Ingen viste noko då vi tok med oss bagen og reiste på sjukehuset rundt midnatt.
Funfact: dette var i gamle dager, og vi hadde ikkje mobiltelefon(vi kjøpte ein då vi skulle kjøre 35 mil på julebesøk, eg syns det var veldig rart å ha mobil og ringte aldri slik at nokon såg det. Eg har endra meg, for å seie det slik). Men vi hadde nyinnkjøpt kompaktkamera, med ferske batteri og ny film.

På sjukehuset fekk vi rom, og ting gjekk heller sakte framover, mannen prøvde sove i ein stol og eg veksla mellom dusj og seng, lite kvile i noko som helst. Mannen masserte ryggen og trøsta og oppmuntra, og innimellom syns eg både han og jordmor var heller dumme og håplause. Men eit vagt blaff av fornuft gjorde at eg ikkje sendte dei på dør. Å vere medhjelpar til ein fødsel kan ikkje vere så greit! Det var jordmor og jordmorstudent og ein eller annan gong var det ein lege innom, alle var opptekne av god folkeskikk og handhelsa. Akkurat det var litt vekk-kasta, eg huskar lite av det. Utpå morgonen var det vaktskifte, og ny jordmor og legestudent -og eg huskar endå mindre anna enn at eg syns det gjekk sakte, eg var trøytt, at lystgassen ikkje virka/eg ikkje klarte bruke den og at petidin, den gong eit vidundermiddel, ikkje var greit. Petidin gjekk ut av bruk ganske snart, for dei stakkars babyane var sløve etter fødsel.
Tilslutt kom junior, litt sliten og blå, men han kom seg fort. Den kloke, fine, flotte legestudenten sa at dette var det finaste barnet ho hadde sett (det var vel hennar første fødsel, men pytt) og slikt gleder ei nybakt mor å høre.

Klokka 10.34 var han der, arvingen, den førstefødte, han vi både kjente og ikkje kjente. Ein fin fyr, mørkt hår, store, mørke auger og litt gulsott(som gjorde han gylden i huda) Ein liten kar som slett ikkje hadde tenkt å sove bort tida. Som ville ligge tett inntil, som fekk det, for han var den nye sjefen. Det er ei av dei hendingane som har snudd mest opp ned på livet mitt! Sove? "MAT" sa junior. Ut på tur? Bleieskift først. Sove? Nei, selskap er artigare. Og så vidare...

Han hadde gitt meg si første vakenatt. Det har vorte fleire med åra, både med "nattmatservering" og med venting på at han skal kome heim. Eg var sliten, og det er vel denne jobben eg syns eg kan feire litt idag! Sjølvaste fødedagen! Trur det blir dessert.

Sidan vi ikkje hadde mobiltelefon, fekk ingen vite noko før mannen tusla seg heim etterkvart, og kunne ringe frå fasttelefonen. Det var ingen bildemeldingar, inga oppdatering på Facebook og ikkje fødsel bilde for bilde på Snapchat, sikkert like greit.

Denne karen er no over 1.90 høg, breiskuldra, aktiv, søv lite (framleis) og kjekk kar. Naturlegvis!

Vindmøllekamp og andre ting eg ikkje har gjort før

Eg vann mot vindmøllene! (sjå forrige innlegg) Eller, vi fekk igang ein samtale og fann ei løysing. Eg trudde nok vi skulle kome til det, men det er alltid litt spennande medan vegen blir til (eller som ei eg kjenner sa "båten blir til mens vi ror") Idag hadde vi ein riktig hyggeleg samtale, og har ein avtale vidare, om det skulle bli nødvendig. Puh, då kunne eg senke skuldrene.

Pappa (88) og eg plukka litt epler på søndag.

Sist helg var eg i Romsdalen. Der var det mykje frukt. Eg fekk to typer epler frå svigermor, og vinterepler og pærer frå pappa. No er matbua full av frukt og det luktar godt i kjellaren!
Men i tillegg til å ete epler og pærer til frukost og lunsj, det er så luksus å ta fram epler frå pappa sin hage til lunsj, så må eg gjere litt meir med frukta, elles er eg redd dei blir ødelagte. Eg har laga eplekake. Eg funderer på eplesaft, det gjorde vi i fjor, det krever berre at eg er heime nokre dagar på rad. Det er det litt knapt med for tida.
Og eg har hermetisert pærer! Det har eg ikkje gjort før. Men eg hadde jo pærer. Eg har Norgesglass og eg har opptil fleire oppskriftsbøker. (Vrange tunger vil ha det til at vi har fleire kokebøker enn strengt tatt nødvendig. Eg forstår ikkje kva mannen meiner med det. Sist vi talte opp var det ikkje meir enn 43...) Eg googla litt, las litt og sette igang.

Perfekt bloggepære
Med blad og stilk!

Pærebåtar koker i sukkerlake

Nyvaska Norgesglass

Iallfall, hermetisering av pærer er ikkje så vanskeleg, men det tek litt tid. Det skal vaskast glass og strikk, og frukta skal renskast og delast opp. Det skal lagast sukkerlake og frukta skal kokast og over på reine, varme glass. Uansett korleis eg gjer akkurat det, blir det kliss med sukkerlake... eg vaska igår og eg vaskar idag, men nye klissete flekkar dukkar stadig opp! Det blir vel bra etterkvart.

Resultatet

Men til slutt: 3 glass med hermetisk frukt! Snakk om husmor!

Og i morgon reiser eg til Oslo for å treffe studievener. Det er 25 år sidan vi var ferdige bioingeniørar. Kva har skjedd sidan sist!?

50 år og like blid!

50årsdagen kom og gjekk, og eg er mykje den same! (heldigvis og litt overraskande)

Mannen og eg inviterte til felles feiring, med vener, naboar, kollegaer. Vi fekk ein bra fest, så bra at eg har ikkje eit einaste bilde frå festen!
Men vi hadde god mat, fine gjester og nok kaker. Både eg og mannen heldt tale, og vi hadde bedt om hjelp til underhaldning. Det fekk vi! Alltid litt usikkert kva ein får, naturlegvis, men jammen er vi heldige. Naboane hadde skrive sang, med fine ord om både dei og oss. Mine venninner stilte i redningsvestar, og eg fekk både bok og redningsvet og hønsenetting! Og det er ikkje tvil om at dei kjenner meg, både kjolekjøp, skointeresse og diverse anna vart nemnt. Kompisane til mannen hadde dikta sang, og veit også kvar skoen trykker. Så kjærleg som berre vener kan påpeike det. EIn jaktkompis spela ein nydeleg vals på torader, og vi hadde kahoot og bilder. Innimellom åt vi, både middag og kaker. Eit raust kakebord, men jammen gjekk kakene unna.

Litt bordpynt og eit kjolebilde har eg.

Sjølve 50årsdagen var arbeidsdag, og mannen sto opp og laga frukost til meg. På jobb var det lunsj med snitter og kake, blomster og gåve og fine ord. Super dag. På kvelden kom ei venninne på middag, og ein roleg kveld med prat og mat var perfekt avslutning på alle feiringane i år.

Blomster fra jobben

Anbefaler alle å feire skikkeleg! Det er så triveleg å samle folk ein kjenner, få gode ord og ha ein fest, rett og slett. Treng jo ikkje vere 50årsdag, det kan vere ein sommarfest, haustfest eller vinterfest.

Eg avslutta talen til mannen med dette diktet, for vi feira jo sølvbryllup også, litt på forskot:

du og jeg

er ikke bare flaks

eller tilfeldigheter lenger

vi var det i starten

men nå

er vi stein på stein

steg for steg

unge for unge

ikke noe livet bare

rasket sammen på slump

akkurat

Trygve Skaug

Planlegging

Du veit når du planlegg noko, og finn ut at du har god tid?
Kva er lett å gjere då?
Planlegge ferdig eller utvide spekteret med ting som kan/bør/må/skal gjerast...

Prosjekt bordkort for eksempel, kan utvidast...

Gjett to gonger!

August

Idag tidleg, då eg skulle skrive dagens dato for første gong idag (det har vel vorte minst hundre gonger etterpå) måtte eg konsentrere meg, for det er jo august!
August er min fødselsdagsmånad, i år blir eg 50 år, og det kan jo gjere nokon kvar litt tankefull. 50 år er mange år, og eg forstår nesten ikkje at det er meg.

August er skulestartmånad og på ein måte ein ny start, ein start nr 2 i året. Ein junior fortsett på studia sine, andre år av 5 år med studier, lesning, stadig nye vennskap og med ei solid utdanning som gevinst. Og berre han finn seg hybel no, så er den detaljen på plass også... (noko seier meg at det er meir stress for mor enn son) Yngste junior tek eit år til med folkehøgskule, med meir fokus på musikk. Truleg mange nye vener, og nokre blir med frå i fjor. Han skal berre gjere ferdig sommarjobben, og så er han klar med fullt fokus.

Eit heilt malplassert bilde av ein leg i kornåker som eg møtte i går!
Elgen veit nok at det er ei stund igjen til jakttida...
Evt er han på veg til å melde seg opp til nokre fag på univeritetet, vi trur
kanskje han skal lese kinesisk kunsthistorie? 

Og eg kom på at idag er det 25 år sidan eg for første gong gjekk inn dørene på jobb som ansatt. Ung, veldig spent, uerfaren, litt naiv med tanke på alt eit arbeidsliv kan gje av overraskingar. Eg har lært mykje! Om jobben, naturlegvis, men også om at det andre det handlar om når ein er på jobb. Samarbeid, og mangel på dette, reglar, formelle om det heilt konkrete og uformelle om fylling av oppvaskmaskin, lunsjfellesskap og latter og gråt i det daglege. Jobben har endra seg mykje, eg gjer heilt andre ting no enn for 25 år sidan, då eg starta hadde vi ikkje datamaskiner! No kan vi vere 40 stykker i lunsjen, vi var 10 stykker som åt lunsj til 3 ulike tider for 25 år sidan. Den gongen kunne røykarane ta seg ein blås i lunsjen, no må dei ut til eit lite skur på parkeringsplassen. Nokre kollegaer har eg hatt i 25 år, nokre har jobba nesten like lenge som meg, og mange har kome og gått. Eg har i løpet av tida gått frå å vere ung og grøn, til ein erfaren ringrev, men det er så rart at eg prøvar bløffe på meg litt uforstand innimellom!

Lysglimt i skogen

Enno er det ferietid på jobb, men det blir oppstart der også etterkvart, når alle er tilbake og vi skal i gang med møter og planer og alt som høyrer hausten til.

Vi planlegg feiring for vener frå fjern og nær i slutten av august, det krever si dame(og ein tålmodig mann), sjøl om no er dei ytre rammene på plass, og vi landar truleg på beina denne gongen også?!

Lang og tru teneste

Våren 1993 var eg iferd med å avslutte utdanning. I Oslo. Kjæresten, i bloggen kjent som Mannen, studerte også. I Trondheim. Tilfeldigheiter, ein praksisplass i Oslo og litt flaks gjorde at eg fekk vite om Statens Veterinære Laboratorium i Trondheim, og -hurra-  eg fekk eit vikariat. Eg starta 1.august 1993. Ny i arbeidslivet. Med eit fagfelt det viste seg at eg skulle jobbe ganske åleine med. Det vart bratt læringskurve, litt prøving og feiling. Så bytta eg fagfelt, og eg starta med ganske mange kvite flekkar på kartet. Ny bratt læringskurve. Heldigvis nokon å spørje om råd, bøker å lese, og gleda over å meistre! 

Tanken var å gjere noko anna etterkvart. Søke ein annan jobb. Prøve noko nytt. Dette var jo berre ein start.

Eg vart der. Eg har vore med på omorganiseringar, andre endringar, travle dagar og rolegare tider. Faglege utfordringar, faglege diskusjonar, faglitteratur. Kjedelege dagar med rutineoppgåver, utstyr som svikta og retting av feil. Avvik og fravik. Halsprøve frå undulat, hesteurin i litersglass og parasittar frå ville dyr. Gleda ved å finne ein vrien bakterie i lunga på ein gris, eller iallfall noko som forklarar sjukdommen. Mykje vi ikkje lærte noko om på studiet!

Eg har hatt mammapermisjon, dårleg helse og god helse. Vore borte frå jobb, og kome tilbake til jobb.

Kollegaer har kome og gått, men nokon har eg jammen jobba saman med sidan 1993. Nokon har blitt gode vener. Nokon å prate med, dele oppgåver med og ete lunsj saman med. Nokon å sukke saman med og nokon å irritere seg over. Nokon å le saman med når det kjem inn prøver seint på dag, og galgenhumor er den einaste formen for humor som virkar!

Og plutseleg har det gått nesten 25 år! Og idag var det markering på jobb, ikkje berre for meg. Fleire har vore der i mange år, både 25, 26 og 27 år. Nokon så lenge som 40 år! Idag var det godord og gåve. Blomster og vase. No pyntar den opp i stova mi.

Eg hadde nok aldri noko karriereplan, eg tok den jobben eg fekk. Men eg skulle vidare. Trudde eg. Men så viste det seg at den jobben eg tok, hadde mykje meir enn eg visste om. Det er mykje rutine, det er mykje rydding og vasking -og det er faglege utfordringar du ikkje veit noko om før du er der! Eg trur ikkje det er så farleg om livet er det som skjer! Utan plan, å takke ja til ein jobb ein veit lite om, ikkje treng vere så farleg. Eg har hatt 25 gode år på Veterinærinstituttet!

(Og for meg og mannen, var det fint at eg kom meg hit. Snart er det 25årsjubileum for oss også!)

Det er ikkje gull alt som glimrar!

I kveld har eg kosa meg! Eg har stort sett vore heime åleine, eg har hatt fjernkontrollen for meg sjølv (ikkje at eg trong den, eg trong berre ein kanal! NRK1) og eg tok fram tiaraen min (retting: ein av tiaraene mine) Derav overskrifta, for det er nok verken gull eller edle steinar i min tiara... men den sette stemninga for kvelden.

Eg har sett NRK si sending frå kongeparet si 80-årsfeiring!

(Heldigvis kom eg på å ta av meg diademet før eg skulle ein snartur på butikken for å kjøpe brød, i ei pause i sendinga, kjent som Dagsrevyen for mange. Særleg sidan eg møtte ein kollega på butikken. Haha)

Eg har skratta, vorte rørt og kjent med glede over at vi har eit slikt kongepar. Eg har fnist litt over barnebarnet som stilte seg midt på slottsbalkongen, mellom kongeparet, og ikkje minst kronprinsen som ga alt i bukke, nikke, danse i fødselsdagssangen. Eg har fryda meg over talen til Bjarte Hjelmeland, som var personleg, og samtidig noko eg kunne kjenne meg igjen i. Eg har høyrt på dronning Margrete sin tale og vorte imponert over kunnskap om kongeparet og Norge, og ikkje minst norsk språk! Eg har høyrt kongebarna tale til foreldra sine, og høyrt nye ting om begge partar.
Eg har beundra kjolar og bunader, og vore litt kritisk til enkelte hårfrisyrer. Junior var så vidt innom, og slo fast at dette passa ikkje han! Han gjekk for å øve på kontrabass til tentamen på torsdag. Han om det! Eg har sett på smykker og tiaraer, og tenkt at noko er pent, og andre ting er meir spesielle... Men at folk har pynta seg, det er det ikkje tvil om!

Det har vore ein festdag for ei som hadde utklippsbok med Martha og Haakon då eg var lita! Akkurat no fann eg den ikkje att, det var dumt, men med min rot i systemet, kjem den vel fram att.
Og min tiara er både mindre og meir diskret enn Sonja sin, det er berre å innsjå at eg blir stilt i skuggen. Men det er heilt greit!