Vekestart veke 40

Ein slik kveldsmat, der alle er samla, for første gong på over ei veke. Der første delen av måltiden går med til å diskutere og delvis vise kor mange trappetrinn det går ann å hoppe  i stille lengde/høgde. Der tenåringane berre pratar tøv, ler tenåringslatter over mor som sukkar, der det plutseleg blir nødvendig å google "kvark", der nokon fortel at det i USA er litt pinleg at den eine kvarken heiter bottom. Der vi brått er innom mobbing, og observasjonar av kva som blir gjort til humor på tv, men som ville vore ondsinna i det verkelege livet. Der det er allsang til musikken mor hadde i bakgrunnen då ho vaska opp. Der det er godmodig krangling om middagsrestane, der nokon meiner at pølsebiten ingen veit kvar kjem frå, iallfall høyres ut som mat når dei dunkar den i brødfjøla. Der nokon snakkar om mobiltelefonar og forskjellen på eit kamera og ein telefon. Eit måltid å minnast. Der det mor seier blir vridd og vendt på slik at eg brått meinte noko anna. Der vi lurer på kor mykje mindre mat han på 18 kan ete når vi ikkje får barnetrygd for han lenger. Ein slik kveld der dei lurer på om eg vil synge sangen min, om at "dette er eit galehus", men det vil eg ikkje, for det er jo ikkje det. Det er meir eit gladehus!
Ein slik kveldsmat der mammahjartet bankar hardt og stolt over dei fine gutane, mannen min, den gode stemninga og familien min!

Og ute er det mørkt, det er stor tekopp til mor og hausten lurer i krokane.

Ein slik kveld ein skulle vore steinhoggar;

"Det gode skal en hugge i fjell, det onde skal en skrive i snø."

Ønskjer deg ei god veke!

Stemningsrapport

Ein liten fredagsrapport. Eg skal jobbe i morgon, og prøvar ta ut max helgekjensle på fredagskvelden lell!
Ute er det haust, heilt sikkert. Eg har prøvd å samle saman hagemøblar og blomsterpotter, sidan det er meldt frisk vind utover natta. Det bles godt allereie og det regnar. Eg har laga pizzasnurrar med tacosmak, eg har kosta trappa og fyllt oppvaskmaskina.

Kontorutsikt før idag

Mannen er på elgjakt, men vi får tru verken han eller elgen bles bort. Den eldste junioren er på fysikkekskursjon i Sveits eller deromkring, yngstemann har ete middag saman med mor, og spelar musikk saman med vener no.

Eg har bytta ut tv med den nye vedomnen, eg nyt flammane som leikar bak glasdøra. Eg har levande lys på bordet, eg har P2 på radioen, eg har aviser , mac og bøker. Eg har friminutt, pause og kvalitetstid. Eg har lada batteria i fleire timar, eg har fått lave skuldre og kvilepuls.
Kanskje ser eg litt på tv seinare i kveld, ryddar litt eller tenkjer litt på jobb, men det gjer ikkje så mykje, for no har eg hatt FRI.

Husmorferie!

Det er sikkert ikkje lov å skrive husmorferie, ikkje er eg husmor heller, forresten. Men eg har iallfall vore på jentetur, med gode venninner, og vi har ikkje vaska klær, laga mat eller rydda heile helga! Vi har hatt fri, shoppa, ete god mat, vore på konsert, gudsteneste, båttur, sitte i sola, sove og prata. Og vi har skratta, så tårane trilla! Rett og slett hatt fri!
Og når turen var over, var det utruleg godt å kome heim til familien og kvardagen og rutinene igjen!

 Å reise på tur er ei god unnskyldning for å kjøpe turguider, lese om staden ein skal til, studere kart. Og eg kjøper bøker til å lese på turen, flyet, om natta dersom eg ikkje får sove osv.(det siste fekk eg ikkje bruk for, heldigvis)

Vi har sett oss rundt i Gamla stan, rart å tenkje på at dette var heile byen for mange år sidan. No er det berre ein liten del, delvis turistfelle, men med sjarm i massevis! Kafear, butikkar, smale gater og smug. Storkyrkan ligg her, det er Stockholm si domkyrkje, der Victoria og Daniel gifta seg, veit du. Den var ikkje riktig like pynta no, men vi var der på gudsteneste på søndagen.

Gamla stan var sjarmerande, med trange gater og små kafear.

Staselege Storkyrkan

Solnedgang

 Hotellet låg ved Hötorget, og der var det stort marked med frukt, grønsaker, litt diverse og eit hav av blomster! Hadde dette ligge rett ved heimen, hadde eg handla meg skakk!

Sett frå hotellrommet

Kantarell, i lange baner!

Mat og drikke er veldig viktig på storbyferie, tenk om ein skulle på tom…. Faren var aldri overhengande :) 

#kafeselfie på Åhlens i Stockholm

Frokostdessert

Japansk biff med yakiniku-saus

Svensk smørgås

Vi fekk med oss litt kultur også, vegg-i-vegg med hotellet låg konserthuset, og der var det Brahms-festival. Laurdagskonsert med Brahms 1.symfoni var balsam for sjela! Konserthuset var gamalt og ærverdig, og med mykje gull i detaljane.

 Båttur under nokre av Stockholms mange bruer fekk vi også med oss. Samtidig kom regnet, med lyn og torden(men elles var været strålande, sol og varmt frå morgon til kveld), så det passa godt å sitte inne og få guiding om byen, historie og utvikling.

Vi køyrde sluser også.

Eg vart veldig fasinert av Stockholm, og innser at eg må tilbake, for det er så mykje meir eg vil sjå og oppleve! Grøna lund, skjærgården, mat, miljø, kultur, Djurgården, dei ulike bydelane +++

Slitne bein, men godt fornøyde damer!

Vekestart veke 39

Eg har vore på tur i helga, med gode vener. Vi har vore i storby, gått masse, fått mange inntrykk, sett staselege bygg og slitne fasader, både på hus og folk. Prata alvor og skratta så tårane trilla. Etter ein slik tur treng eg litt jording, finne rytmen og roen i kvardagen, det har eg ikkje funne enno. Ferie er eit avbrekk, men ikkje normalrytma. Men eg er på veg.

ETT ER NØDVENDIG

Ett er nødvendig - her
i denne vår vanskelige verden
av husville og heimløse:

Å TA BOLIG I SEG SELV.

Gå inn i mørket
og pusse sotet av lampen.

Slik at mennesker på veiene
kan skimte lys
i dine bebodde øyne.

- Hans Børli -

Rapport om turen, bilder og stemningar kjem etterkvart.

Ha ei fin veke!

Vekestart veke 38

Det er måndag, det er september, det er varmt midt på dagen! Men då eg var ute og handla og ikkje hadde med ytterjakke, fann eg ut at det nok er haust likevel, det var ganske kjøleg når sola hadde gått ned.

Dei siste dagane har eg fått gode ord på sms, eg har snakka med fine folk på telefonen og eg har treft gode vener til te og prat. Eg er så rik som har vener!!! Nokon som bryr seg om meg, som gir av seg sjølv, og som eg kan dele mitt med.
Difor, eit dikt om trær idag!

Tre på fjellet

TREET

Gode vennskap vokser ikke på trær,
de er treet.
Røtter graver seg ned i feit eller karrig jord,
bardunerer stammen
og holder byggverket oppreist,
hver rottveil et år.

Vårt vennskap har en skog av trevler,
et usynlig villnis i det fruktbare mørket.
Vill har vi aldri gått oss der,
men tråkket stier vi kan følge i blinde.

Kom igjen, kamerat.
Treet står, det er ikke meldt uvær
og rotvelte kommer ikke på tale.

Kolbein Falkeid

Sol gjennom greiner

Mat, måltid og tenåringar

Det dukkar stadig opp nye utfordringar! Eg har lenge meint, igrunnen alltid, at middag er eit viktig måltid. Før, i oldtida, åt ungane frukost i barnehagen og det har vorte til at den et vi etterkvart som vi står opp. Lunsj et alle der dei er, kveldsmat er vanskeleg fordi nokon skal på trening/foreldremøte/treffe vener/ikkje skal ha mat etc. Men middag, den har vi ete felles!

Ungane har kome heim frå skulen, vi er ferdige på jobb, det er ei pause før det skjer meir. Etterpå er det  lekser som skal gjerast, oppvask og klesvask, rydding, tv-kikking etc. Då har middagen vore eit kvileskjer, ein stad å oppdatere seg på resten av familien og korleis det står til, måltidsfellessak rett og slett! Ikkje alltid idyll rundt grytene, må vel seiast, det er spørsmål om kva som blir servert, meir eller mindre jubel over menyen. Papir som skal underskrivast, nokon som smug-et av pølsebitane som skal i lapskausen, leiting etter treningsklær, telefonen som ringer på feil tid i forhald til når sausen kokar og så vidare! Men vi er der saman, og eg får vite litt om rare lærarar, sko som har vorte for små, små og store hendingar og eg forar med gulrotstenger for å halde dei unna kokesjokoladen.

Men no… Større barn med flerie planer og eigne liv, ei mor som oppdagar at ho ikkje må hente verken på SFO eller i barnehagen og difor forsvinn ned i papirbunken. Ein mann som har eit møte seint på dag. Det er fort gjort at vi er to eller tre, ikkje fire til middag.
Men kva er god grunn til å ikkje dukke opp ca kl fem? Punkta under er gjengangarar hos oss, som blir mottatt med meir eller mindre forståing:

• lang skuledag
• for seint til bussen
• leksehjelp på universitetet
• avtale med kompis som ein ikkje huska å seie noko om
• seint møte
• sein start på jobb, må berre ta igjen noko
• trening, kjem seint eller går igjen før middag
• dataspel(nei, forresten, den blir aldri møtt med forståing)
• musikkøving som gjorde at ein gløymte tida
• skulle berre gjere ferdig noko på jobb

Kva går vi glipp av? Eit felles møtepunkt, der vi sitt ned, et, pratar, deler av livet, planer og tankar om dagen. Så eg vil fortsette med middag på sein ettermiddag, prøve å samle flokken til fellesskapet, lage mat som mettar og gje alge ein arena for samtale! Allereie neste år er vi truleg berre tre rundt bordet til vanleg, eg vil halde oss samle lengst mogeleg!

Eg trur eg må starte med middagsplaner, for det er ikkje rom for å fundere lenge på kva ein skal ete, om  ein skal klare å ha ei viss fornuftig samansetting av maten, må det planleggast og innkjøp gjerast før ein stuper ut frå jobb 20 min for seint og sulten gnagande i magen og draumen om sjokolade i hjartet!

Enkelt? Nei…

Klarer andre det?

Bill.merk "tenåringsmor"

Eg tenkte eg skulle  samle innlegga mine som handlar om tenåringsmorlivet med etikett "tenåringsmor",  og det kjem etterkvart. Enno står mykje under etiketten "mammaliv", så det går an  å leite der.
Men som ein start  linkar eg til nokre innlegg her:

• #morstutogkjør
• Lausriving
• Vitnemål frå baksetet
• Eg er inga pyse
• Overlevelsesguide for konfirmantmødre

Det er fleire å velge i! 

Å skrive om tenåringar er ikkje enkelt, for ein skal jo ikkje utlevere dei, så mykje av det eg skriv, er med meg i sentrum! Men litt seier eg om livet med kviser, stemmeskifte, svette treningsklær og tomme brødboksar. 

Og dette kloke sitatet sto midt i regnskapsprogrammet eg var
innom på jobb idag!

Vekestart veke 37

Det er klart for vekestart igjen! Det er søndag kveld, eg har hatt ei litt hektisk, men kjekk, veke og helg. Først var det jobb nokre dagar. Så var det tur til Oslo. Der var eg på møte ein dag, og kjenner du kjensla det er å ha fått lov å vere saman med dei store? Eg kjente litt på den på møtet, det var eg og gutta på ein måte… Eg har likevel ikkje vett på å halde munn, men det er berre slik ein lærer nytt!? Iallfall lærte eg litt nytt, eg fekk snakka med kloke folk og lurt litt på ting! 

Mannen skulle til Oslo på jobb han også, så vi kombinerte dette med ei kort langhelg. Litt kjærestetid er godt! Det var feriekjensle, det var sommartemperaturar, vi var ute og åt, vi vandra rundt i byen, var litt turistar og rakk familiebesøk. 

Akershus festning.
Å berre tusle rundt og kikke, ha god tid og gå hand i hand med mannen

Makronpause på kafe

Vi vurderar dykkeforhalda

 

Lunsjdate

Alt dette medan eg funderte på korleis juniorane hadde det heime åleine, sånn apropos tenåringsforeldredebatten som går. Det gjekk bra med dei! Dei kom seg opp om morgonen og kom seg på skulen, dei har laga seg mat og generelt levd etter eigne innfall og interesser. Men eg likar best at mobildekninga er god, at eg får svar på SMS innan eit par timar etc! (så når det ikkje slår til, får mor litt vondt i magen)

Vel heime har vi vore i eittårsdag idag. Mannen har mange kollegaer frå ulike land, og idag var det indisk feiring! 60 gjestar, full middag og full fart! Og eg har fundert litt over klær og ulike skikkar med å pynte seg. Eg meiner, vi i Noreg pyntar oss jo når vi skal i selskap, men vi kjem til kort samanlikna med andre! Perler, gullbroderi, tyll og silke understrekar FEST meir enn svart bukse og kvit skjorte! Store smykker og lekre sandalar og skjerf i alle farger... Om eg hadde turt å pynte meg på den måten er meir usikkert…men eg blir litt misunneleg.

Og midt på dag rakk eg sitte ute, lese bok og nytt varmen, for septemberdagane er jo som fullsommar å rekne.

Eg har ikkje vore på fjellet, eg har vore skikkeleg storbymenneske i veka og helga. Men eit dikt om pauser, om å lytte til myrull og sønnavind kan passe å starte veka med!

SUS I MYRULL

av Hans Børli

Livet er ikke alltid


et hesblesende kappløp med døden.

Livet er ikke bare


titusen strevsomme steg
 mot små mål.

Nei, livet er rikt nok til


å være bare sus i myrull – -

Livet er rikt nok til


å glemme timene og brødet


og døden.

Men alle dissse flittige -


med lønningsposer og armbåndsur


og spisestue i lys bjørk … ?


De er så gjerrige på minuttene.

Ropet fra hjertene drukner


i larmen av stempler og stål.

Men myrull suser i sønnavind


den enkle sangen


som hjertene minnes i maskinhallene.

Og ensomme fugler 


seiler i sol,


seiler i sol og skriker —

Ha ei god veke!!

Karl Johan

Vekestart veke 36

Det har stått om store barn og små barn, og bekymringar både her og der i det siste. Eg har lese om det både hos Lammelårtanker og Trompetene og hverdagen. Og det har stått i aviser Kjære storbarnsforeldre.

Eg har to store, kjekke tenåringssoner(eg veit det, for eg har oppdratt dei!). Eg skriv ikkje så mykje om kva dei seier eller gjer, det passar seg liksom ikkje, verken for meg eller dei. Eg er stolt av dei, eg skjenner litt på dei, minner om lekser, innetider, kleskift, forventar støvsuging av trapper og oppmøte i familieselskap. Men naturlegvis er eg bekymra, det er vel ein del av livet som mor? Å bekymre seg er kanskje prisen for å vere glad i nokon?

Hjerte

Eg har ingen vanskar med å forstå småbarnsforeldre sine bekmringar over lite nattesøvn, kva ungen et eller ikkje, trassalder, barnehagestart eller kontantstøttevalet. Eg har jo vore der, og eg var bekymra, av heile hjartet og seint og tidleg. «Er han seint med språket, klarer han finne seg til rette i barnehagen, vil det gå bra?» Men eg var ikkje berre bekymra! Heldigvis! Eg har bygd massevis av legotårn og lest metervis med bøker utan å bekymre meg! Vi er alle på den staden vi er i livet, vi ser det som er oss nærast. Det er bra også, det ville vore slitsomt å ta bekymringa over tenåringar som testar grensene, samtidig som ein skal ta kampen med ein toåring om å lære seg betydninga av nei.

Men eg er jo bekymra no og. Finn dei seg til rette på videregåande? Har dei vener? Og kven er desse venene? Kan eg stole på dei? Huska dei mat til lunsj? Kvar er dei?! (det er den vanlegste bekymringa) Søv dei nok? Gjer dei lekser?

Eg kan ikkje følgje dei på skulen, hente dei etter skuletid, snakke med læraren og få vite korleis dagen har vore. Igrunnen ønskjer eg ikkje å gjere det heller. Eg ser fordelen med at dei klarer seg meir og meir sjølv, eg syns det er stas at dei har vener å finne på ting saman med. Eg likar at dei gjer lekser utan meg som kontrollør. Eg og mannen har meir tid til å vere kjærestar når vi får meir eigentid. Eg øver på å sleppe tenåringane laus, la dei ta eigne val og gjere sine eigne erfaringar. Min eldste er snart 18, han er russ iår... Den andre er 190 og har langt hår, eg når ikkje til skuldrene på han heller. Dei gjev meg liten grunn til å tru at dei ikkje klarer å ta gode val sjølv. Kanskje er eg naiv, men eg stolar på dei!

Likevel er eg litt bekymra.... Akkurat som når dei var små, fortel dei lite om livet og kvardagen. Det er mykje grynting, mumling, halve svar, svevande svar, masse tull og tøv når eg spør. Dei sorterer og filtrerar kva eg får vite. Eg vil dei det beste, eg vil gje dei av mine erfaringar, men som då eg var 18 eller deromkring, vil dei gjere erfaringane sjølv! Og eg prøvar la dei ha den fridommen! Eg snur av og til ryggen til, sjølv om dei syklar utan hjelm. Eg har lært dei mykje, men no må dei meir og meir ta ansvar for eige liv og helse. Eg kan kome med råd om kva ein bør ete, men eg har ikkje smurt matpakkene på mange år. Grovt brød med nugatti er vel betre enn bollar og potetgull, lell? Eg har lært dei om ullklær, no må dei ta dei fram sjølv og dei lærer faktisk av erfaringar med å fryse! (men av og til klarer eg ikkje halde meg, og spør eller sender ei melding og spør om dei har huska ditt eller datt…og får til svar at JAAA!)

Eg likar sjå innom romma deira før natta kjem, søv dei, er det noko dei lurer på? Har dei alt klart til i morgon? Treng dei kanskje eit ullteppe? Det er mykje omsorg i bekymring, iallfall om den ikkje får overtaket!

På same tid eg er dotter, eg har foreldre som enno følgjer med og vil meg det beste. Som vil vite, som passar på, som prøvar å gje råd. Eg er heldig og rik! Men eg blir aldri ferdig med å vere barn, eg vil bestemme sjølv.

Og i helga fekk vi overraskande besøk av mamma og pappa!
Då måtte vi ha lang og triveleg frukost.

Men kjærleiken, det er vel den som gjer at vi bekymrar oss?

Foreldrenes kjærlighet

Barns kjærlighet til sine foreldre 


er den sterkeste, den mest kompromissløse 


kjærligheten på jorden 


Men den er kortvarig, 


Og den dør langsomt ut, 


etter hvert som barna vokser til 


Ja, ja, ja, ja … den gjør bare det, den dør ..

Men foreldrenes kjærlighet er 


en kjærlighet som aldri slukner ut, 


den bare vokser og vokser, 


selv når foreldrene dør, 


fortsetter den å brenne, 


inne i barna, 


En lav umerkelig flamme som aldri slukner

Og selv når barna dør, 


fortsetter den å spre seg 


gjennom nye slekter 


som en sol som brer seg ut 


til de ytterste stjerner.

Stein Mehren

God veke til deg! Med bekymringane du har, livet, kjærleiken -og kanskje saknet? Eg trur det blir stille i huset når dei er ute av huset....og då saknar eg kanskje dei daglege bekymringane? Eller vil det kome nye?

Eplekake og plommekake, oppskriftene får du her!

"Epler og pærer de henger på trærne,
når de blir modne, faller de ned!"

Eg tenkjer mest på svømmetrening og vasstilvenning etc når eg seier dette verset, men det er i høgste grad aktuelt akkurat no også. Eg har ein hage med lite bær og frukt, og elskar når nokon spør om eg vil ha!! Laurdag var eg på plommeslang, invitert då, hos ein nabo. Fantastisk!

Og sidan eg skulle ha med kake til kykjekaffe på søndag, var valget klart;

Plommekake

Kvar eg fann denne oppskrifta, huskar eg ikkje. Men eg lagar den kvar haust, gjerne nokre ekstra til å putte i frysaren når plommesesonger er på topp, og den fell alltid i smak.

Til ei rund form, ca 24 cm, treng du

3 egg
2,5 dl sukker

100 g smelta smør

1 ts vaniljesukker
2 dl mjøl

Pisk eggedosis og tilsett smør, mjøl og vaniljesukker.
Fyll i smurt form, og fyll på med plommer. I oppskrifta står det 10 plommer(utan stein, delt i to), då meiner dei store plommer, så eg tek fleire om dei er små!

Steik ved 175 gr i 35-40 min. Avkjøl på rist.
Lagar du dobbel porsjon, kan du steike i langpanne, og då blir det meir kake!

Av og til får eg epler også, då kan det bli

Tante Marwilds eplekake

(Tante Marwild var min fadder, ho skjemte meg vekk etter alle kunstens reglar, eg var på sirkus og tivoli, eg fekk spennande gåver, og eg fekk vere med på hyttetur med bærplukking, båttur og baking. Ho laga steikte fisk og bakte, for eksempel denne kaka her. Men også nokre søte, sprø vaflar, tru kvar den oppskrifta er?!)

3 egg
3 dl sukker
100 gr margarin
1,5 dl mjølk
4,5 dl kveitemjøl
2,5 ts bakepulver

7-8 epler, skrella og delt i båtar(er epla små, må du ha flerie)

Pisk egg og sukker.
Kok opp mjølk og margarin
Bland saman med eggedosisen.
Rør inn mjøl og bakepulver.
Ha i ei stor skuffe og legg i epleskivene, strø på sukker og kanel.

Steik ved 180 gr i ca 30 min.

Begge kakene er ganske gode servert lunken med krem eller is til...

No er det epler og plommer og anna snadder rundt om, enter i hagar eller butikken, det er berre å nyte! Enten i kake eller naturell.