Skitur i coronaens tid

Eg har vore på skitur idag.
Det er altså det finaste været, sol, ny snø, fin temperatur, skyfri himmel idag.
Og corona og "hele Norge stenger" og dugnad og idet store og det heile har det vore ei veke heime og stort sett inne, slik vi alle skal vere. Med mannen og meg med heimekontor i kvar vår etasje. Inneliv på kveldstid. Eg har vore forkjøla og har hatt heimekontor av den grunn, dei kunne nok hatt nytte av meg på jobb. Det får bli neste veke.

Men altså idag. Ikkje heimekontor, god tid og vi planla skitur.

Det var det ikkje berre vi som gjorde. Alle trong sol og lys og aktivitet!
Eg syns dei fleste var flinke til å halde avstand, få som stoppa for å prate. Nokre få såg ut som dei helst ville ha løypene for seg sjølv, og gjekk lange omvegar rundt meg. Mest var det smil! Det var ungar som gjekk nye vegar over myrene, bål og pølser, små som sov i pulk, folk som stressa og folk som arbeidde med påskefargen.

Og eg, som fekk ein lang runde på ski, medan mannen fotograferte snøkrystallar i sol.

Folk eg er på nikk med

Eg går ein del på ski. Eg likar å gå på ski. Ut i skogen og over myrene.

Når ein går på ski, møter ein andre som går på ski. Ein møter ulik folk etter kvar ein er i marka. Og når på døgnet, eller kva vekedag det er.

I motbakkane rett etter parkeringsplassen blir eg rask forbigått av ein som sist kjøpte nye ski i 1980, for då slutta han å dra pulk og tenkte han skulle teste desse nye glasfiberskia alle snakka om. Han kjøpte nye treningsklær samtidig. Alt er godt brukt, han er lang og tynn og det ser ikkje ut som han går så fort, men det gjer han.

Går eg på formiddag ein fridag, møter eg han på godt over 80 som er på tur tilbake bilen, når eg såvidt har starta å gå. Han vil gjerne stoppe for å prate, han er på tur heim til kona -ho er ikkje så sprek lenger- og dei skal drikke formiddagskaffe. Han har ikkje vore så langt i dag "berre rundt om til Bratsberg og tilbake over Liaåsen, og kanskje ein sving om Rossmoen". Tru meg, dei fleste går ikkje så langt.

Pass deg! Brått kjem det ein med pulsklokke!

I lysløypa etter jobb møter eg han som har pulsklokke og ALT nytt i både ski og stavar og bekledning, som slett ikkje slår av ein prat, som kavar på, med Birken eller Marcialoga i blikket. Og nåde deg om du sinkar han i ein motbakke. Han er ca 42 og er svært nær ei midtlivskrise!  Eg møter også han som har betre råd enn form, og som intenst håpar på at alt i utstyr vil gje han god form, helst utan trening... men har han er allereie i midtlivskrisa!

På formiddagen kan du forresten også møte damene med boblejakke, nystelt hår(dei brukar ikkje lue, til nød pannebåd, og går aldri i dårleg vær) dei har sminke ein Grand Prix-fest verdig, og det er rettast å seie dei trippar avgarde. Sakte. Gjerne med ein bitteliten hund, evt ei venninne ved sida. På tur til nærmaste stad med kaffe og kanelbolle.

Nye løyper, "trikkeskinner", sol, og eg er på 
det høgste punktet i marka.
 (svett og andpusten) 

På søndag møter du barnefamiliar, førebudd på alt, med eit håp om å komme litt lenger enn sist søndag, med oppakning for dei fleste forhald, kriser og behov. Pølser, bleiar, ekstra vottar, sitteunderlag, ved til evt bål, akebrett og bærmeis. Og pulk. Dei fleste kjem ikkje så langt før baktroppen er kalde/ våte/ tørste/ har blitt dytta/ insisterer på å gå først/ ikkje vil gå lenger +++. Men av og til møter eg desse familiane langt inn i marka, det er solskinn og idyll og pølser på bål.  Det fortener dei!

Naturlegvis møter eg andre også, som kosar seg med nye løyper. Unge og gamle. Folk eg seier hei til, eller iallfall er på nikk med. Nokre går fort, andre glir avgarde. Det er folk med kondomdress, og andre med nikkers. Ryggsekk eller rumpetaske. Vi kan diskutere skismøring, det er vel blått som gjeld idag? "Nei, eg har kjøpt felleski", ja, kan du anbefale det?, og så snakkar vi litt til, skryt av dei som kjører løyper, før vi går kvar vår veg.

Og så har du meg. Som berre går på ski!
(Eg kjøpte felleski for 3 år sidan, eg har skidress frå i fjor,  eg er litt opphengt i kor lag tid eg brukar på faste rundar, eg veit kor mange turar eg gjekk i fjor. Eg veit om dei skjulte perlene i marka, der det går lite folk. Eg likar ikkje å bli forbigått, eg vil helst gå forbi dei eg når att. Eg tek det roleg i nedoverbakkane. Eg høyrer skiløypene rope på meg, og er innom skisporet.no mange gonger pr dag når det snør for å sjå om det er kjørt løyper. Neida, eg kjem nok ikkje inn i noko gruppe!)

Takk for turen!

Idag var eg i skogen, og såg etter skiløypene. Det kunne jo vere at det var nok snø til ski?! Men eg var såpass realistisk at eg hadde ikkje med meg ski.
Ei veke med 20 varmegrader og sol hadde virka. Det var stort sett bart, berre litt slush-aktig snø og tett med kvistar og barnåler...
Det var supert å gå, med terrengsko og gåstavar. Ingen fare for ikkje å bli svett i motbakkane på den måten heller.

Motbakkesliten. Uten ski.

Det er fint med ski i mørkret også 

Solskinn eller snøvær, fint på kvar sin måte 

Men det er litt vedmodig! Eg har hatt så mange, fine, gode skiturar i vinter. Eg har tenkt lange tankar, gått av meg frustrasjonar, gått av meg jobbutfordringar(det har vore mange skiturar med det som årsak i vinter) eg har sett naturen, høyrt på skogens ro og kjent den krype inn i meg. Eg har gått meg svett, angra på at eg valgte den lengste runden, jubla når eg har gjort unna dei verste motbakkane, gledd meg over nedoverbakkane(nesten kvar gong) Sendt gode tankar til dei som rydder løyper og køyrer spor, det er lite som er meir luksus enn å legge ut på tur i nye spor -særleg når eg er førstemann. Eg har gledd meg over at eg slo til og kjøpte felleski hausten 2017, det har gjort skilivet mykje lettare.

Her gjekk eg på ski for 8 dagar sidan...

No er vinteren over! Eg tenkjer at det kjem kanskje ein vinter til, med snø og kulde, også i år. Sjøl om det er vanskeleg å sjå for seg der eg gjekk i våt myr eller mellom kvitveistuene i skogen idag. Men uansett er nok skisesongen over. Så takk for turen! Vinteren er god å ha!

Ein gong til? Please!

Som mor har eg fått spørsmålet, "Berre ein gong til? Vær så snill??? Berre ein altså!" Gjerne med verdas største og søtaste Bambiauger som følge. Det kan vere ein tur til i sklia, ein tur til med karusellen (med 30 minutt ventetid...) berre eit kapittel til frå Harry Potter-boka før leggetid (eg har lese ALLE sju bøkene høgt til kveldsmaten, det er ikkje få sider)

Nesten berre mine spor!

Eg tenkte det i dag då eg var i skogen. "Ein skitur til? Det må vere lov å spørre om ein til?" Eg prøvar å bruke opp ein del fleksitid på jobb, for fleksitid kan ein ikkje ta med dersom ein skulle finne på å bytte jobb, og det fører til skitur i sol og dagslys. Idag var det berre SÅ fint! Eg fekk lyst å sende bilder og film i alle kanalar, til alle som satt inne og jobba, alle som går på skule, alle. Eg prøvde å begrense meg, men er redd nokre syns eg ikkje begrensa meg nok.
Eg har ein favoritt-app på telefonene, særleg på vinteren, det er skisporet.no. Der kan du følge løypemaskinene i sanntid, og sjå kvar det er køyrt løype og kvar maskina er. Eg satt og fulgte med og la ei plan før eg stakk til skogs. Eg skulle først gå dit, så over der, tvers over den myra, rundt ved skyttarhuset, opp dit osv.

Overskrifter på nettet og i papiraviser er at "NÅ kommer våren". Då eg var ute i dag, tenkte eg "Ein skitur til, please?" (eller mange, var det vel eg tenkte) Det var så fint! Sola varma, det var nye spor, innimellom så nye at eg var den første som gjekk der, sola blinka i snøen utover myrene. Det var lite folk, om ein ser vekk får desse godt vaksne som ser ut som dei går veldig sakte, men som er umuleg å halde følge med, dei som berre kjører rett ned bakkane, og som er tilbake frå det innerste, øverste punktet i marka når eg spenner på meg skiene på parkeringsplassen. "Nei, det vart no ein tur i dag også", seier dei når eg spør. Det er dei samme som ser på meg og seier det er fint at også vi unge bruker marka. Eg likar dei!

Eg hadde ein så fin tur, eg vil ha fleire!

(Eg kan strekke meg til å seie at det er greit med vår rundt huset, kanskje kunne finne fram ein stol og sitte litt ute i sola med ein tekopp, kanskje ta i bruk bålpanna eg fekk til jul. Men i marka? Der vil eg ha nokre fleire skiturar!)

Skiføre!

Det kom snø. Det vart snø i marka. Det vart køyrt løyper.

Oh lukke!!!
Etter jobb var eg kjapt heimom, skifta, tok med ski og stakk i marka.

Ei humpete veke på jobb. Det har vore møter, diskusjonar, forvirring, sinne, godt kollegaskap og vanleg jobb. Det er slitsomt, men snart fell dommen. Det krever si kvinne å stå i dette. Men det er ikkje noko val akkurat no. Nokon andre vel for meg at eg må endre jobbkurs, heilt utan at eg blir spurt. Eg må henge på...eg les stillingsannonser, skriv søknader, lurer på om jobben kan bli redda i 12.time og kva vil eg då?

Nettopp no og difor er det GULL og GLEDE  å kunne spenne på seg skia! Gå. Motbakkar (eg hatar motbakkar, men det er dei som er best) gode spor og friske nedoverbakkar. Få opp pulsen, kjenne at eg blir sliten og blir svett. Å gå er terapi! Berre prøv!

Nysnø på trea, kan det bli finare??

Og etterpå vart det fredagskveld saman med mannen, god middag, god tid og lave skuldre.

«Tap for all del ikke lysten til å gå: jeg går meg til det daglige velbefinnende hver dag og går fra enhver sykdom; jeg har gått meg til mine beste tanker og jeg kjenner ingen tanke så tung at man ikke kan gå fra den.» 

Søren Kierkegaard

Årets første skitur

Det er mangt som kan vere årets første, lurer på om ikkje det må bli eit nytt tema på bloggen. Idag kunne det vore time hos fysioterapeuten, fiskemiddag eller handletur, men det som gjeld idag er skitur!

I fjor gjekk eg rekordmange skiturar, og med den "vinteren" vi har no, må ein verkeleg utnytte snøen når den er der. Inntil vidare trur eg det blir vanskeleg å få til like mange turar i år. Eg vakna til kvit bakke og snøvær, og etter nokre ærend hit og dit, fann eg ut at eg berre måtte ut på ski. Lurt, viste det seg, no regnar det.

Levering av forsinka julesnø utanfor kjøkkenglaset

Gjekk ut medan det enno var dagslys. Det var stille i skogen, lite folk og ikkje oppkøyrte løyper. Eg gjekk lysløypa, og medan eg var ute, forsvann dagslyset. Det var litt tungt å gå, med regntung snø, men det tel vel som ekstra god trening? Eit par plassar rann bekken på tvers av løypa...då var det greit eg ikkje hadde særleg fart. Vel tilbake i bilen, var det heilt mørkt.

Stemningsfyllt, stille, god tid, kvalitetstid for meg!

Mørkret kjem stille

(Og til middag hadde vi laks med sitronpeppar og laks med ingefær og chilisaus. Heilt innanfor med fisk til middag etter mange kjøtmiddagar i jula. Det er forresten mykje godt å finne på butikken no, etter langhelg. Eg kikkar bevisst i hyllene med mat som snart går ut på dato, og idag altså salmalaks.)

måndagar, altså

Måndagar altså. Tungt å stå opp, rett tilbake til rutine og kvardag frå ei slapp helg.

Eller...idag har eg hatt fri! Eg har ikkje gjort noko av må-ting. I natt snødde det, og eg veit eg teppebombar nettet med bilder frå skiturar og andre turar. Trøst deg med at snart er vinteren over,  og det blir slutt på skitur-bilda mine (eg skal nok finne andre turar!) Men idag slepp du ikkje unna!

Det var latterleg vakkert i skogen! Nysnø, nykjørte løyper, vakkert, vakkert, vakkert. Og eg var nesten åleine om alt det fine. (Unntatt han stakkars unge faren på skitur, med pulk, som oppdaga at eg var i ferd med å gå frå han. Gammal dame! Nånei, han fekk opp farta og var tøffare enn meg i nedoverbakkane, så han kom først tilbake til parkeringsplassen)

Og innimellom all denne idyllen, kom det nokre snøbyger så ille at eg nesten ikkje såg gjennom brillene... Pyttsann, når det kjem sol igjen etterpå!
Ikveld er eg godsliten i kroppen og har litt vondt i armane.

Etterpå traff eg ei venninne, før vi hadde fiskekaker på brødskiva til middag (vi et framleis av det vi finn i frysaren) Og i kveld har eg reparert ei bukse (som hadde ligge på vent sidan september), lagt opp ei bukse og sydd hemper i ein haug handklær. Det veg litt opp for andre ting som ikkje blir gjort.

Symaskina mi er ein trufast slitar frå tidleg 90tal.
Ikkje så ofte i bruk, men gjer det eg treng den til.

No skal handklea henge godt på kroken på badet!

Eit barndomsminne

Etter fleire veker med lite trening, har kroppen min ropt etter aktivitet! Så når ein vaknar til nysnø og sol, er det berre å kome seg ut! Sjøl om bakbeina var litt støle frå igår. For vi var på ski då også! (høyrer eg applaus? Det er berre å sende meg poeng!)

Men iallfall, på tur heim etter skitur, svette og svoltne, dukkar spørsmålet opp: kva skal vi ete? Mannen foreslo fløyelsgraut. Eg huskar ikkje når vi sist åt det. Kanskje då ungane var små? Vel heime fyra mannen opp i omnen og eg leita fram oppskrift og byrja koke. Og vart treft av eit minne!
Storebror er 10 år eldre enn meg, og då eg var lita, var han innimellom barnevakt for meg. Då kokte han gjerne fløyelsgraut til kveldsmat. For det hadde han lært på skulekjøkkenet. Vi åt med sukker og kanel og smørauge. Det var stor stas med ein bror som kunne lage graut.

Minnet vart sterkt for meg. Eg har akkurat vore heime og treft storebror. Han har slutta koke graut. Men han huskar kanskje at han laga graut då eg var lita? Han har slutta med mange ting, fordi sjukdom har røva han frå oss. Men han er storebroren min! Vi gjekk ein liten tur saman då eg var heime, og han ville gjerne gå fortast, han er tross alt storebror. Men på tur er det eg som passar på han...

2.søndag i advent

Igår kveld var det julebord med jobben til mannen. God mat og triveleg stemning. Men kva er det med slike lag? Her kjem eit hjartesukk frå ei med dårleg hørsel. Først stappar du masse folk, som har lyst til å snakke saman inn i eit lokale med god klang(det gjeld dei fleste slike festlokaler) så sett du på bakgrunnsmusikk, akkurat litt for lavt til at du eigentleg får med deg musikken, men akkurat nok til at det saman med stemmesurret blir uråd å høyre noko av samtalen rundt bordet. Iallfall for meg, sjøl om eg stilte med både høreapparat og Rogerpenn, og det gode øret mot folk.  Og eg trur, utfrå alle som sa meir eller mindre "hæ" at det er fleire som har problem med å høre i slike rom og samanhengar.

Eg gjekk før det vart full fart og levande musikk, så eg fekk ein times tid heime med stillheit før eg for tilbake for å hente mannen. Lell har eg sove dårleg i natt, for så mykje lyd fortsett i hodet, lenge... Jaja, det var dagens hjartesukk! Eg er mest glad i små og oversiktlege selskap, utan bakgrunnsstøy!

Sola skein på stjerna, som laga skyggebilde på stoveveggen.

Dagen idag starta med sein og lang frukost, nypressa appelsinjuice, adventste og julebrød. Tenning av to adventslys og julemusikk. Så kjente eg at eg var klar for sofaen. Kanskje sove litt til? Kanskje løse litt kryssord, steike pepperkakene eg sette deig til igår? Finns det noko betre enn sofa og laurdagsavisene ein søndag formiddag?
Mannen hadde andre planer, "sjå ut" Det er sol og snø og Så fint! Vi må ut på tur" Eg mumla noko om ."..trøtt...forkjøla...kryssord...stiv nakke", men det tolka han som "Hurra! Tur! Ski! Gjerne!" Eg mumla litt tydelegare "Sofa litt til, tur snart, sakte tur, sakte" og det høyrte han nesten. Etter at eg sa det litt høgare. Kvar gong eg bladde om kvitra han "vi må ut i sola".
Men altså, ut i kuldegrader og snø, når sofaen er mjuk og det brinn i omnen? Eg som er glad i tur var lell ikkje overbevist.  Ull over og under, ein ullgenser til, tørre klær til å ha på etter turen, ski og sko og ut i bilen. Det viste seg at det var ikkje berre vi som skulle på tur idag! Heldigvis er marka stor og skispora mange, så vi gjekk ikkje i kø, iallfall berre litt. Og når eg først var ute, var det ikkje så ille lell. Det vart tur, sol, ski. Og fine bilder! (for ei som er på snap, insta og face er jo det heilt sentralt!) Formen kom seg også, med sol og tur og lys.
Og eg tenkjer som eg ofte gjer, at eg er glad i årstider! Noko finare enn ein klar vinterdag er vanskeleg å tenkje seg, det måtte vere ein vårdag med sol og lysegrønne blad på trea, ein sommardag med solgangsbris eller ein haustdag med høg himmer og fine farger. Årstider altså!

Så ok, eg har takka for at han ikkje ga seg, men drog meg ut av sofaen og ut i marka. Kanskje er eg ikkje like motvillig neste gong.

Dagens vers, sidan det er 2.søndag i advent:

No tenner vi det andre lys
dei står der stilt og skin
Vi ventar på at Gud vår far
skal sende sonen sin 

Vekestart veke 9

Eg elskar at lyset kjem tilbake. Det er fantastisk å vakne og sjå at det er lyst ute. At ettermiddagane blir lengre. No gjeld det å ikkje lure seg sjølv, for det er berre februar(iallfall ein dag til. Og eg har prøvd å forklare junior konseptet med at i morgon får damene fri om dei vil, og han forsto det ikkje! La oss tru det er fordi han lever i ei ganske likestilt verd?!) Det kan vere kaldt i månadsvis enno, det lurer framleis 3- 7 vintrar i buskene og det blir bruk for både ull og støvlar framover! Det er godt at vi har mykje ved, for å fyre opp ein hustrig morgon eller ettermiddag kan gjere dagen betre.

Litt synd at eg mista ei glo på parkettgolvet i dag, og ikkje opdaga det før det hadde vorte eit merke...

Men eg gler meg over det som er fint! Og eg har bittesmå påskeliljer inne.

Eg bakar scones til ettermiddagstekoppen på ein laurdag. Eg et appelsinmarmelade på dei nystekte sconsa. Eg kikkar i skapet og finn klær som eg gler meg til å bruke, og drøymer om å kunne bruke småsko når eg skal på jobb. Eg ser at butikkane har lyse, lette klær i hyllene, men det fristar ikkje å kjøpe det no.

Nybakte scones! Dei til venstre har sjokoladebitar... mmm!

For ute har det snødd nesten nonstop siste veka. Vegane er fulle av snø, og slaps og sørpe. Det er støvlar som gjeld om ein vil gå tur. Og lue og vottar og ei god ytterjakke. Men har du sett på kor fint lyset er på kveldane no når det snør og snør? Eg får lyst til å berre sitte og sjå...eller gå ein sein kveldstur i snøværet slik vi gjorde ein kveld!

Eg gler meg til eg kan kle godt på meg, ta med eit ulleteppe eller tre og sitte i solveggen med ein kopp te. Kanskje det går i påska? Men den kjem tidleg i år.

Og det er dette som er slutten å vinteren og starten på våren-for meg. Lengselen etter meir lys og varme og tørre vegar. Samtidig som eg lever med realiteten, om snø og kulde og sludd og slaps. Å måtte leve i nuet, vere tålmodig, fordi dette ikkje er noko eg styrer sjølv.  

Og då hjelp det at skispora er mange, lange og fantastisk fine. Og at ryggen godtek skitur i kontrollerte former, passe langt og passe fort og forsiktig i nedoverbakkane. Idag var lyset heilt trolsk, kven veit om det ikkje finns troll på ekte når ein ser slike trær?

Og kanskje skal eg gjere som denne karen, når våren er her: 

Straks våren er her for fullt, skal han
rømme frå sjukeheimen. Han drømmer 
om å sjå Jøren, Lofoten og Buenos Aires.
Han er 91, verda ventar. 
Frode Grytten


Ha ei forrykande veke, med sol, snø, lys og det som gjer deg glad!