Mammamas

«Har du huska...?» trur eg er noko av det eg har sagt mest i mine snart 19 år som mamma.

Pusse tenner, gre håret, skifte truse og sokker, skolebøker, niste, frukost, gymklær, leggetid, datatid, gå ut med søpla, spelelekse, lekser generelt, bursdagsinvitasjonen, innleveringsfristen, lading av mobiltelefon, innetider, lista er lang og lengre enn lang!

Noko har tydelegvis gått inn, dei siste åra har eg stort sett kunne legge bort gymklær og lekser frå lista, det går av seg sjølv, spelelekse likeså(ikkje så rart det siste kanskje, med ein som lever og åndar for musikk). Eg kan kome heim til oppvaskmaksin som er tømt utan at eg har bedt nokon om å gjere det. Skitne klær finn vegen til skitnekleskorga utan mas. Eg treng ikkje vekke om morgonen(men eg minner på om leggetid...) Tannpuss, dusjing og hårstell går også utan mi innblanding. Mat finn dei seg, det kan foregå spennande improvisajon over omtrentlege oppskrifter og kjøleskapsinnhald på dagar mor er borte eller seint ute.

Det er fine saker, eg (det er vel rettast å seie vi, sidan mannen og eg har hatt eit godt teamarbeid her)har altså lukkast med å gje dei ein del grunnleggande ferdigheiter(dårleg nynorskord!) Det er litt rart også, for eg vil så gjerne bidra med noko! Det fører til det ungane kallar mas, eller at eg bryr meg for mykje. «Kvar er du? Når kjem du heim? Korleis kjem du heim? Har du pengar? Kven er du saman med?» Eg blir møtt av: «Mamma, du hadde sove bedre om du ikke hadde brydd dæ så my»

Eg er ikkje sikker på om det går.

Men eg støttar meg til alle fagpersonar som seier det er godt for ungdommen at foreldra bryr seg! Eg bryr meg! Eg bryr meg innimellom for mykje! Som no. Når eldstemann er på ferie, Nordnorge rundt med ein kamerat. Turplaner lagt heilt utan hjelp av mor og far. Det er så eg får lyst å innvolvere alle eg kjenner nord for Trondheim, slik at dei har nødhamn om dei treng det! Eg spør om plaster, kart, ullklær, termos og gode sko. Eg har i det minste etterkvart fått reiseruta, og håpar eg skal få namn på dei som skal få besøk.

(Det kan vere at eg har gjort ting utan innblanding frå mine foreldre, men det er jo noko anna?! Dessutan er det forelda no!)

Denne karen, dog i litt eldre utgåve, reiser
på ferie utan mor iår.

Heldigvis er det enkelte ting er eg best på enno. Klesvask, innlogging på nettbank, utfylling av søknadar, og eg deler villig av min kunnskap! Eg lagar middag som rekk til alle som er innom, noko ekstra til kveldsmat når det er eksamenstid, gir frå meg stova når det er innrykk av vener, låner ut gjesterommet når siste buss har gått, masserer stive eksamenskuldre, lytter til hjartesukk over travle dagar med innleveringar i fleng, er i beredskap om nokon treng å hentast midt på natta, låner ut bil til den som har lappen. Eg sender SMS med lett forvirra spørsmål om kvar dei er klokka tre på natta, når eg trudde dei sov i senga si. Eg har lært meg å sove sjølv om ikkje alle er inne. Det er jo dette ein jobbar mot, at dei skal klare seg sjøl…og eldstemann flyttar til hausten(eg prøvar å forklare minstemann at all omsorg og bekymring vil ramme han då, han berre sukkar). Det er slik det skal vere, og eg reknar med at eg blir vant til det. Fordeler er det jo og, eg vil vite kva eg har i kjøleskapet, eg vil ha mindre klesvask, betre søvn og stillare hus.

(Og enno får eg nyte godt av andre sin kunnskap om oppgradering av datamaskiner, mobiltelefonkjøp, innstilling av tv og radio. Eg har nokon som er sterk og kan løfte sofaen, flytte spisebordet, nokon som kan hjelpe til med oppusiing, slå plena, fylle bensin og peile olje på bilen. Trur begge partar går ut i pluss, og at eg om nokre år får svigerdøtre som forstår at eg har prøvd å klargjere dei til livet!)

Og han som reiste avgarde no i dag tidleg, har fått instruksar som eg berre må håpe han huskar, om å vere forsiktig, ete og kle seg skikkeleg, gjerne gje eit livsteikn innimellom(og mor tenkjer at ho må på Snapchat, det trur eg er einaste staden eg kan rekne med å få kontakt…)