Å søke ro (vekestart veke 20)

Eg brukar skogen mykje. Eg går og går i skogen, fleire gonger kvar veke, kvifor gjer eg det?
Ein ting er at det er sunt å røre seg. Det er godt å gå motbakkar, få opp pulsen, svette litt. Kjenne at kroppen jobbar. Når ryggen kranglar, slik som den har gjort dei siste vekene, er det lite som slår det å gå i ulent terreng og få bevega stive ledd.

Det er berre å gå på! Motbakke med snø.

Men det viktigaste for meg er "skogens ro". Etter at hørselen har vorte dårleg, og etterkvart nesten borte på venstre øre, og øresusen har vorte meir dominerande, er det å gå i skogen, langt frå trafikkstøy og ting eg "må" høyre, vorte som medisin.
Det er ikkje stille i skogen, men det er naturleg lyd. Det er lyd som gjer at eg ikkje tenkjer så mykje på øresusen, eg høyrer på andre lydar. Sus i trea, fuglesang, bekkar som renn og klukkar, lyden av eigne fottrinn, langt vekke høyrer eg sus frå byen. Det er eit fly som flyg over, det er knirking frå trestamme mot trestamme, det er rett og slett lydar som berre er der, som ligg over øresusen min, slik at den ikkje overdøver tankane mine. Av og til møter eg andre skogsvandrarar, vi helser, og går vidare.

Kvitveisteppe

Langt der nede ligg byen

Det er synsinntrykk, det er tre som blir grønnare dag for dag, blomster som kjem. No er hestehoven snart er avblomstra, men det er tepper med kvitveis. Snart kjem skogstjerne og mange andre blomstrar og tek over. Eg angrar på at eg ikkje har fotografert eit fast tre kvar veke, for eg har vore innom den same stien minst ein gong kvar veke sidan jul, det hadde vore artig å følgje med på utviklinga. Neste år, kanskje? Eg ser fuglane som flyg, og idag såg eg intens flørting mellom to. Eg ser spor etter elg, kanskje ei skogmus, ekorn på ein trestamme. Insekta har byrja kome allereie, snart kjem vel myggen også…

Ein stille sti

Det er eit friminutt frå kvardagen, frå samtalar eg prøvar følgje med i, medan ventilasjonssusen forvirrar meg. Ingen telefonar som krever full konsentrasjon for å få med meg kva som blir sagt. Eg kan senke skuldrene og berre gå.

Vekestarten er eit dikt av pater Arnfinn Haram, som handlar om å vere i naturen, lyden, synet, kvila, og lengselen.

BERRE DETTE

Berre dette kan eg no:

gå ved havet

lange strender fram

lange tilbake

Berre dette høyrer eg no:

stor sus av bylgjer

Berre dette ser eg no:

Vind og himlar

Berre dette ventar eg på:

sjå Gud

God veke til deg! Håpar du og har ein stille stad der du kan senke skuldrene og få kvilepuls!

Skogtroll på tur
Godt med selfie-bilettakingspause etter mange motbakkar