Prolaps og litt postoperative tankar

Det vart operasjon! Men først var det meir venting, og litt neglebiting, for det var forsinking og øyeblikkeleg hjelp som naturlegvis må gå først, og ingen lovand om opersajon til oppsett tid, og eg hadde så lyst å bli ferdig! Men så vart det min tur! Hurra!
Eige rom, på med snertne sjukehusklær, lyseblått er ikkje mi farge, heller ikkje dei kvite støttestrømpene... Men alt kler den smukke!

Eit rom med utsikt

Nervane(ikkje isjiasnerven....) kom for fullt akkurat då eg vart trilla inn på operasjonsstova, og dei grønkledde byrja snakke og stikke og gje medisin og kom med oksygenmaska, men det gjekk såpass fort at plutseleg fekk eg beskjed om å vakne igjen. Eg huskar også i skodda at kirurgen sa "no er vi ferdige" og noko om at alt hadde gått etter planen, men særleg meir bevist var eg ikkje! Eg lurte meir på om det var verdt det, for så ille syns eg det er å vakne av narkose! (ikkje at alternativet er noko betre)

Det tok nokre timar å vakne heilt, og forma var ikkje tipptopp. Kvalm, tørr i munne og litt vondt. Men tilbake på rommet, og med litt drikke, medisin og besøk kjente eg meg iallfall betre. Eg var oppe og gjekk og det klarte eg fint.

Heldigvis eit flyktig bekjentskap

Neste morgon fekk eg ta på eigne klær, eg satt oppe og åt, eg trong ikkje hjelp til å gå(farvel til "prekestolen"!) og kjente meg, om ikkje heilt frisk, så iallfall på god veg! Eg hadde besøk av fysioterapeut, og har fått detaljert plan om korleis eg skal bevege meg dei neste 4 vekene, og kva eg ikkje skal gjere. Eg kan sjå på tømming av oppvaskmaskin som trim. Eg skal ikkje løfte tungt, men kan løfte lett mange gonger, altså kan eg henge opp klær. Legen var innom, med kjapp forklaring og sjukemelding. Sjukepleiarane var stadig innom, målte blodtrykk og temperatur og sjekka at alt var som det skulle. Og eg fekk vere der til mannen var ferdig på kurs før eg reiste heim.

Noko skjer med intimsfæren når ein er på sjukehus. Eg møtte dei samme folka på venterommet preoperasjonsdagen, opersjonsdagen og etterpå. Vi vart på ein måte litt kjente og første dagen snakkar ein om ufarlege ting, som været og ventetid. Eg veit ikkje kva dei heiter, ingenting om alder og stort sett ikkje kvar dei kjem frå. Eg veit berre såvidt kvifor dei var på samme avdeling som meg, eg veit meir om ventetid, undersøkingar og legar dei har snakka med. Men når ein møtes igjen etter operasjon, er det som å sjå gamle kjente! Ein deler ting som sjeldan er tema rundt lunsjbordet på jobb eller på kafebesøk. Eg veit mykje om andre sin kvalme, mengde og type smertestillande og korvidt dei har klart å gå på do, med eller utan hjelp. Komplikasjonar, kor lenge dei skal vere på sjukehuset og problem med å sove(dei veit naturlegvis det same om meg) Vi delte det som var naturleg, som aldri ville vore naturleg sin annan stad!  Godt ein ikkje skal vere så lenge på sjukehus! Og godt med enerom, slik at ein kan ta pauser frå diskusjonane...

Eg kom heim dagen etter opersjon, det er best heime! (sjølv om eg saknar ringeknappen og nokon å spørje, for det er lett å kome på spørsmål når ein er vel heime...) Eiga seng, ønskemat(feks sto 18åringen opp og laga frukost til meg på laurdag, utan å bli spurt! Han berre lurte på om eg ville ha omelett eller kokt egg.) Eg får naturleg trim i trappa, eg kan veksle mellom å ligge på stova, tvstova og senga, og det er greit, sidan eg skal ligge minst 4 gonger pr dag og minst 30 minutt kvar gong dei neste 4 vekene. Det er flerie tv-kanalar og eg trenar med å sette inn i og ta ut av oppvaskmaskina. Eg kan gå ein liten tur i frisk luft og lufte tankane og røre musklane.

Sofautsikt

Turterreng

Laurdagsfrukost

No håpar eg berre på sol og litt varme, slik at det er lett å kome seg ut på små turar dei neste vekene! Eg les bøker, aviser, løser kryssord og ser tv, men det er greit å få rørt seg litt innimellom.