Realitetsblogging

Eg rekk ikkje alt eg drøymer om til jul! Eg blir sur og vanskeleg å ha med å gjere... Ei furie i huset!!! Arbeidet veks meg over hovudet, og kjennest heilt kritisk viktig....

Særleg fordi ikkje alle ser alt som er nøye i mine auger når eg spring avgarde på ei stressbølge av kaos! Det blir brått viktig å ha alle kakeslag i boks no, gåvene skal vere personlege, spesielle, ikkje for dyre, passe store og helst vore ferdig innkjøpt og pakka no, julebrevet burde(burde er eit grusomt ord, skulle vore fjerna frå språket!) vore sendt og kvifor har vi ikkje laga fikenmarmelade og sirupssnippar?!

Eg har ein klok mann som er flink å realitetsorientere meg, også igår, han vaska badet og eg fekk rydda litt. Han fortel kva som er viktig, og minner meg om det året han leverte ei stor oppgåve 21.desember og eg hadde betennelse i begge skuldrene, det vart jul det året og! Vi har begge full jobb, eit par tenåringar som treng nokon å snakke med og berre vere saman med. Vi treng å leve, snu ryggen til rotet! Det er berre så lett å gløyme...

Idag gjer eg difor noko heilt unødvendig i håp om at det senker skuldere og fokus endrar seg :)

Skal det vere så skal det vere, safran i dyre dommar!

Det er luciadagen og eg bakar lussekattar for første gong! Dei står til heving og når eg har køyrt junior på speletime, skal eg bake ut fine kattar og prestens hår osv. Eg skal senke skuldrene, puste med magen, ete lussekattar og høyre julemusikk!

Sidan ungane på mystisk vis har vorte så store, er det ikkje lenger verken luciatog i barnehagen eller lysfrukost på skulen lenger, så eg må greie meg med mitt eige luciatog i keramikk:

Eg kom på at eg hadde dei, og fekk dei fram seint i natt, slik at dei var klare då vi kom til frukost. Finaste Lucia med stjernegutt og terne!

Då er skuldrene lave for i kveld, men det spørs i morgon... Lett å gløyme!