8.mai

8.mai, ein dag for flagg og takksemd. Over å bo i eit land utan krig, over å ha det godt, takksemd til dei som har gjort ein innsats for freden, både då og no. Men og for ettertanke, refleksjon og tankar på dei som ikkje bur i fred, som ikkje får hjelp... Og aktualisert av å ha ein son som brukar kongens klær i år. Store tankar!

Eg tenkte å dele litt frå farfar (som eg kalla Far) si dagbok frå 8.mai 1945. Eg huskar at han skreiv dagbok, også då eg var lita, men eg las dei aldri. Pappa, som var 10 år då krigen starta, har skrive ned nokre av sine minner frå krigen for årboka for historielaget heime i 2016. Der har han tatt med det Far skreiv i 1945. (Og kan det vere alderen? Eg har mykje større glede av slike bøker no enn før. Eg har byrja kjøpe bøkene om området vi bor i, i Trondheim. Mykje interessant om nærmiljøet. Men det mest interessante er frå det området der eg voks opp, kjente plassar, kjente folk, meir eller mindre, og ukjente historier)

8.mai 1945 skriv Far:

"Så har vi altså visshet, det er fred. Tyskland har gitt opp alt, også Norge. Etter fem lange år under tysk besettelse er vi endelig fri, og i hele Eutopa er det fred, det er nesten så det er vanskelig å tro at det er sant, for det har sett ut som tyskerane kom til å forsvare seg til siste mann overalt. Norge er i alle fall spart for mye elendighet og ødeleggelser. Alle som har flagg bruker det idag, ingen arbeider, de som arbeidet først på dagen sluttet etter hvert som nyheten om fred sprer seg. Fra London er det opplyst at 8.mai 1945 skal være alminnelig festdag for hele Europa ti minne om krigens slutt. Begeistringen øker, etter veien går flokker av barn med norske flagg og roper og synger."

Eg syns han beskriv mykje, men ganske nøkternt. På den andre sida, kva ord skal ein bruke? Etter 5 år i uvisse,  med små ungar, gard, motstandsarbeid, fortviling og håp som brast. Eg skulle ha spurt han om så mykje, men det er for seint. Samtidig er eg ikkje så flink å spørje mamma og pappa, som begge opplevde krigen, heller, det må eg bli!