Vekestart veke 22

Eg er litt tidleg ute denne gongen, men eg er så ofte litt seint ute elles, så reknar med at det går bra om vekestarten kjem på laurdag?
Grunnen til denne meir-enn-presise vekestarten er ein Oslo-jobb-tur. Lenge sidan sist no(her står det meir om Hybelliv som eg levde i haust),  det er ikkje noko eg saknar, men eit par dagar skal bli fint. Eg skal bu på hotell, ha tid til å gå rundt og å treffe kjente. Rykta seier at det er syrin i full blomst i Oslo no, og eg skal mimre litt til studietid om våren i Tigerstaden, men denne gongen utan eksamenstroll på skuldra. Og eg skal jobbe, lære, spørre kloke spørsmål og kome heim med kunnskap som skal delast med kollegaene mine.

Ugras i skumringa kan vere fint

Det er vår ute, det er lyse kveldar, det er lyst midt på natta, fuglane syng døgnet rundt! Det spirar og gror i grønsakshagen min, eg lukar vekk skavlderkål og tynner der det er sådd for tett. Det er sådd for tett… og det er frykteleg vanskeleg å ta opp fine spirar av gulrot og salat, men det må til. Eg fyller i kompostdunken, og er spent på når den blir varm. Eg er ny på fagfeltet og googlar og les meg opp, for å få den igang. Det er heilt merkeleg kor spennande det er med varmkompost, og kor engasjert alle blir :)
Det har vore sommartemperaturar siste veka, varmt om natta og varmt på morgonen, varmt inne og eit sug etter å kome seg heim og fyre på grillen. All erfaring fra 20 år i Trøndelag seier at ein må nyte varmen når den er der, for den kan vere borte før du får sukk for deg!!!

Kompostdunken 

Gler meg veldig til å kunne gå ut og plukke frå kjøkkenhagen!!!

Vekas dikt er skrive av Hans Børli og heiter Junikveld. Det er ikkje juni riktig enno, men det han beskriv kunne godt vore frå ein av dei fine maikveldane i har hatt siste veka.

Junikveld

Vi sitter i slørblå junikveld

og svaler oss ute på trammen.


Og alt vi ser har dobbelt liv,


fordi vi sanser det sammen.

Se - skogsjøen ligger og skinner rødt


av sunkne solefalls-riker.


Og blankt som en ting av gammelt sølv


er skriket som lommen skriker.

Og heggen ved grinda brenner så stilt


av nykveikte blomsterkvaster.


Nå skjelver de kvitt i et pust av vind,


- det er som om noe haster...

Å, flytt deg nærmere inn til meg


her på kjøkkentrammen!


Den er så svimlende kort den stund


vi mennesker er sammen

Hans Børli

Ønskjer deg ei strålande veke, og kanskje bloggar eg litt frå Oslo!!