Mitt lille land

I dag såg eg plutseleg Karen på fjernsynet. Karen var hushjelp hos søskenbarnet til bestefar då ho var riktig ung(vi snakkar her om før 1940, Karen er altså ikkje heilt ung lenger, men ho syns det er for mykje snø no på våren) Ho var med til feriehuset og plukka bær og stelte hus og var på fjellet om sommaren. Då ho slutta som hushjelp og fekk barn og barnebarn, fekk ho låne hytta til dei ho hadde vore hushjelp til, og eg leika med barnebarna hennar. Eg har ikkje tenkt mykje på Karen dei siste åra, ho ferierar ikkje i heimbygda mi lenger, ho har kanskje eiga hytte, eller reiser til syden? Men når eg såg ho på fjernsynet, kom mange minner om multeplukking og kaffe på nabohytta tilbake. I tillegg huskar eg pappa sine historier om bacalaoen han fekk smake når dei laga det om sommarane, og tenkjer at jammen skal eg lage bacalao snart!

Eg traff dessutan nettopp ei eg har møtt via twitter, vi har ingen felles kjente slik i utgangspunktet. Men litt ut i praten og blikjent-runden, oppdaga vi at hennar barn har gått i barnehage med ungane til ein tidlegare kollega av mannen min. Eg vart oppdatert og vi hadde eit felles punkt, som vi ikkje viste om.

Og slik er det ofte; med utgangspunkt i kvar vi kjem frå (kjenner du ho? Ho snakkar nesten likt som deg?) kva skular vi har gått(har du gått der? Eg kjenner nokon som...) og kva vi jobbar med (gamlekjærasten til bror min jobba med xxx, eller søstra til naboen har jobba i Stavanger ) og vips har vi eit knutepunkt. «Næ, er det onkelen din?» eller «Går det an, eg gjekk på skule med henne?» Sosiale medier gjer at ein finn enno fleire slike kryssningspunkt, og det er då ikkje så dumt?

Etter 22.juli vart det endå fleire å kjenne eller vite av, søstra til nokon sto slik at ho kjente eksplosjonen, eg kjenner nokon som alltid brukte vere på Utøya, andre kjenner nokon som jobba på eit Oslo-sjukehus, tragedien kom endå nærmare oss alle, fordi vi kjenner eller veit av nokon.

Og alle desse tankane fordi eg såg Karen på TV i kveld.