Nokon må gå

Det har vore ein lang vinter og vår på jobb. Etter beskjeden i februar om at det måtte bli nedbemanning og omorganisering på jobb, har eg fått prøvd tålmodet mitt! Det har vore frister og planer, nye frister, andre planer, meir utredning, og mykje meir. Det har stått om oss i avisene. Landbruksministeren har meint ting. Eg har meint ting, som ikkje har vore det same som leiinga har meint, og mest inni meg.

Ok da, ikkje berre inni meg. Også på framsida av avisa...

Det har vore ein lang vinter og vår. Eg har venta, eg har akseptert, eg har vore ueining, eg har vore sint og lei meg. Det har vorte mykje venting, det har ikkje vore greit. Galgenhumoren har herja fritt.

Sist veke kom brevet, med beskjed om at nokon må gå, og at eg er av dei som må gå. Straks 26 år med same arbeidsgivar, nokon vil seie eg har grodd fast. Eg vil seie eg har trivdes og vore trufast. Vi er fleire i same båt no, det hjelper. Litt. Det er nokon å vere lei seg saman med.

Nokon andre har bestemt at slik er det. Av årsaker eg ikkje kan gjere noko med, blir jobben min og oppgåvene mine borte. Det står svart på kvitt. Pengar veks ikkje på trær og økonomi er ikkje lett å forstå.

Så då går eg.

Jobbintervjuet eg var på i mars gjekk bra. I august går eg inn dørene til ny jobb på St.Olavs hospital. Det blir "nye tider, nye skikker". 26 år etter at eg vart bioingeniør, skal eg jobbe som det. Det blir ny lærdom, heilt sikkert noko(les mykje) å strekke seg etter. Det er frykteleg godt å ha ein ny jobb å gå til! Det er skummelt herfrå til eg veit ikkje kvar, å starte på nytt, lære nytt, bli kjent med nye. Eg trur det blir bra! Etterkvart.

Men først skal eg avslutte der eg er. Rydde kontoret, kanskje gråte litt over det eg forlet, ta farvel med gode kollegaer. Så skal eg ha ferie. Og så kjem august...