"Eit bilde kan lyge meir enn tusen ord!"

Forrige helg var eg i Romsdalen. Det kunne eg skrive mykje om, kanskje ein annan gong.
Litt tilfeldig møtte eg fleire eg for tida kun har kontakt med via Facebook og Instagram og slikt. Kjekke, tilfeldige møter med småprat. Men eg fekk ei påminning om at ingen er berre det vi ser.
For kva legg eg ut på sosiale medier?

Dagens skitur
Ikkje eit ord om bakglatte ski, evt klabb, og isete løyper

Dei eg møtte skrytte veldig av kor ofte eg er ute på tur (og ei av dei nemnte forresten bøker og sko også...) men ja, det er mykje bilder av tur på Instagram, og det er sant. Men ikkje heile sanninga!

Utsikt mot mitt fjell. Sett frå svigers si stove.
Ikkje eit ord om slaps og sludd og eit grisevær utan like.
Stort sett såg vi ikkje fjorden ein gong!
Men av og til er det ein god grunn til å sitte inne og prate :)

 Livet er jo stort sett ikkje tur. Livet er jobb, kollegaer, irritasjon, for lite tid, ting eg ikkje kan (eller utfordringar som enkelte kallar det) Lange møter. Mange møter. Oppgåver å følgje opp. Travle morgonar, og glatte fortau. Kjøkkenbenk full av oppvask, haugar av reine klær, som ventar tålmodig på at nokon legg dei på rett stad. Sko i yttergangen, jakker og skjerf utan fast plass. Ein mann på reise, soner både her og der. Uferdig strikketøy, halvferdig strikketøy, strikketøy med feil som ventar å at nokon eg tek seg meg saman. Bunker med aviser, havleste bøker. Familieliv som ikkje skal delast på sosiale medier. Sjukdom. Kjensla av å ikkje strekke til medan livet hastar avgarde!

Bildet er ikkje arrangert. Dessverre.

Men det som er på sosiale medier er gode bøker, kloke sitat, tekoppar og tulipanbukettar!  Nye sko. Kafetreff, utsikt frå kontoret, snøvær og julepynt.

Når jobben av og til gjer at eg har kontor ein annan stad i byen, og eg
må bytte buss og kan sjå på Nidarosdomen medan eg ventar på neste buss.

Eg trur ikkje eg skal byrje å legge ut alt som det er, ufiltrert! Men det var litt artig og interessant med ei påminning om kva andre ser.