lørdag 27. januar 2018

Eit barndomsminne

Etter fleire veker med lite trening, har kroppen min ropt etter aktivitet! Så når ein vaknar til nysnø og sol, er det berre å kome seg ut! Sjøl om bakbeina var litt støle frå igår. For vi var på ski då også! (høyrer eg applaus? Det er berre å sende meg poeng!)



Men iallfall, på tur heim etter skitur, svette og svoltne, dukkar spørsmålet opp: kva skal vi ete? Mannen foreslo fløyelsgraut. Eg huskar ikkje når vi sist åt det. Kanskje då ungane var små? Vel heime fyra mannen opp i omnen og eg leita fram oppskrift og byrja koke. Og vart treft av eit minne!
Storebror er 10 år eldre enn meg, og då eg var lita, var han innimellom barnevakt for meg. Då kokte han gjerne fløyelsgraut til kveldsmat. For det hadde han lært på skulekjøkkenet. Vi åt med sukker og kanel og smørauge. Det var stor stas med ein bror som kunne lage graut.


Minnet vart sterkt for meg. Eg har akkurat vore heime og treft storebror. Han har slutta koke graut. Men han huskar kanskje at han laga graut då eg var lita? Han har slutta med mange ting, fordi sjukdom har røva han frå oss. Men han er storebroren min! Vi gjekk ein liten tur saman då eg var heime, og han ville gjerne gå fortast, han er tross alt storebror. Men på tur er det eg som passar på han...


1 kommentar:

  1. Innimellom så bytter man roller, slik dere har gjort.

    Men de gode minnene, de består.

    Tenk så heldig du er som alltid har en mann i ditt liv som kan lage skikkelig grøt!

    Klem

    SvarSlett