Uttrykket blir brukt om å sloss ein nyttelaus kamp. Og det kan eg ikkje seie eg gjer, men eg kjenner meg litt lita og eg kan ikkje stammespråket, så det krever si kvinne.
Og eg ser ikkje for meg ei slik postkortvindmølle med stråtak, eg ser for meg ei moderne, stor ei, som kan vere over 200 meter høg. Det kjenner eg at eg slåss mot når eg tek opp telefonen for å ringe.
Heimesjukepleie, sjukehus, koordinerende eining i kommunen. Ingen kan love noko, ingen kan gjette - verken dei eller eg - eg forstår det. Og det er ingen tidsfrister. Alt ser ut til å avhenge av alt anna, og kva som kjem først og sist er ikkje godt å vite.
Eg har snakke med innestemme, utestemme og i stadig større bokstavar. Eg forklarer fakta, om igjen, eg snakkar sant, utan å pynte på. Eg prøvar å ikkje bli sint. Det kan halde hardt, men tener ingen. Så får vi sjå.
Eg er ikkje den første i ein slik kamp. Eg blir ikkje den siste, kanskje må eg ta kampen på nytt igjen ein annan gong.
Eg gjer så godt eg kan. og krysser fingrane for at det blir bra, til slutt. For alle.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar