Brutal realitetsorientering

Junior er russ i år. Det har vi ikkje merka så mykje til. Men det vi har merka er at han må finne noko å gjer etterpå, til hausten. Militæret meldte seg på, og folkehøgskule. Det blir folkehøgskule.

Etter  fundering og lesing av broskyrer, som forresten er på nettet og ikkje fine, på glansa papir med masse bilder av sunn ungdom som gjer artige ting, slik det var før. Eller forresten, før, altså då eg søkte  på folkehøgskule, i 1984, var det vel matt papir…Ikkje fargebilder heller, faktisk få bilder! Altså etter å ha sett seg inn i linjer og tilbod og snakka med ei tante i bransjen, søkt og fått plass, og hatt ny tenkerunde, skulle han svare ja til skuleplass ein stad og nei til resten.
Då spurte eg dei bevinga ord: "Skal ikkje vi foreldra skrive under?" Og eg fekk eit kort svar: "Nei, nå e æ myndi, dokk ska itj skriv under!"

Hæ?!

Her har eg skrive under på alt mogeleg i alle år, på helsestasjon, hos legen, søknad til barnehage, SFO, musikkskule, trening, søknad om stipend. De har vore mi, og eller pappa´n si underskrift som har opna dører. Og no, etter 18 år, så treng dei ikkje vår underskrift lenger?!

Eg visste det jo, at han er 18 meiner eg, men eg hadde ikkje tenkt så mykje på det. Det er jo forsåvidt dette vi har jobba mot, å få ein sjølvstendig ung mann som ordnar opp, men allereie no? Kan ein bli vant til det? Slik at eg ikkje blir like forundra når nestemann fyller 18 om eit års tid, meiner eg.

Kjære de som tek inn nyblitte myndige: kan de ikkje lage eit lite felt nederst der foreldre skal skrive under? Med lita skrift kan det stå at underskrifta ikkje har noko praktisk eller teoretisk betyding( er det lita nok skrift klarer vi ikkje lese det, dei fleste av oss brukar ikkje dei aggresive brillene heile tida) slik at overgangen ikkje blir for brå? Berre eit forslag frå meg, altså.